125.' I tak nikt nie pobije twoich nóg i twoich piersi...i twoich oczu i twoich ust... i w ogóle całego twojego perfekcyjnego ciała.'

Błogie dwa tygodnie naszej podróży poślubnej minęły nadzwyczajnie szybko. To niesprawiedliwe, że czas upływa w takim tempie. I zawsze robi człowiekowi na złość. Bo, gdy chce się, aby biegł szybciej, on się wlecze, a jak trzeba, żeby się wlókł, on się spieszy.

Mimo wszystko spędziłam z Tomem, cudowne chwile, które zapamiętam już do końca życia. Trudno nam było, gdy nadszedł dzień powrotu. Jakoś nie specjalnie mieliśmy ochotę wracać do Niemiec ze świadomością, że przed nami ciężka praca. Ale niestety, nic nie trwa wiecznie. Było miło, a wręcz za bardzo, więc teraz trzeba trochę odmiany.

Podróż była bardzo męcząca, a do domu dojechaliśmy wczesnym rankiem. Jak się okazało, Bill jeszcze nie wrócił ze swoich, krótkich wakacji z Sarą. Przynajmniej na początku, wydawało nam się, że dom jest pusty... dopóki naszym oczom nie ukazała się obca dziewczyna stojąca na środku naszego salonu w samym ręczniku. Nie wiem, kto był w większym szoku, ja czy ona. Bo Tom, wyglądał na mało przejętego jej obecnością. A może nawet mu to odpowiadało... patrzył się na nią jak na jakiś niezwykle interesujący obiekt muzealny.

-Kim pani jest?- Odezwałam się w końcu oczekując jakichś wyjaśnień, a Tomowi wbiłam łokieć w bok, delikatnie zwracając uwagę. Dopiero, co wróciliśmy z podróży poślubnej, a on gapi się na inne dziewczyny i to jeszcze prawie, że nagie...

-Ja... no bo... Bill... a właściwie, to Gustav...- Zaczęła się jąkać i domyśliłam się, że zbyt wiele to ja się od niej nie dowiem. Była wyraźnie zdenerwowana, zażenowana i Bóg wie, co jeszcze. Pewnie najchętniej zapadłaby się teraz pod ziemię. I nie dziwię się wcale. Przestałam w końcu mierzyć ją swoim podejrzliwym spojrzeniem, nie wyglądała groźnie. No, ale nadal nie wiem, kim jest i co robi w naszym domu...-Bo Gustav i ja zajmujemy się psami... i roślinami...- Wydusiła w końcu z siebie, co znacznie rozjaśniło mój umysł. Tak, to wszystko wyjaśnia. A nawet więcej niż wszystko! Od razu uśmiechnęłam się szeroko podsumowując pewne fakty. Właśnie poznałam tajemniczą dziewczynę Gustava! I to zupełnie przypadkiem. Założę się, że chciał się z nią zmyć, przed naszym powrotem. Ha! A to psikus...

-To miło z waszej strony.- Ocknęłam się w końcu podchodząc do niej i wyciągnęłam w jej stronę rękę.- Carmen, jestem.

-Anabel, miło mi.

-A ja jestem Tom!- Mój kochany mąż, także wrócił na ziemię i niemalże podbiegł do dziewczyny ściskając jej drobną dłoń.

-To ja może... powiem Gustavowi, że przyjechaliście... i się ubiorę.- Powiedziała niepewnie i uśmiechając się do nas udała się na piętro, bardzo szybko znikając nam z oczu.

-Nie wierzę, że Gustav ma taką laskę.- Zaśmiał się gitarzysta, a ja uniosłam na niego swoje oburzone spojrzenie. Jego zachowanie zaczyna mnie przerażać. Co to znaczy, „taką laskę”?! To zwykła dziewczyna. Nawet niewiele się ode mnie różni... ma tylko rude włosy i zielone oczy. Na pewno ma taki sam wzrost i ja i jest tak samo szczupła... ja nie widzę w niej nic nadzwyczajnego. Jak on może się nią zachwycać i to jeszcze w mojej obecności? Obrażę się na niego, a dopiero wróciliśmy do domu. I to właściwie nasz pierwszy taki prawdziwy dzień, jako małżeństwo.

-Niech lepiej na nią uważa, bo prawie zjadłeś ją wzrokiem.- Mruknęłam zmierzając do kuchni. Sądziłam, że lodówka będzie pusta, ale najwyraźniej nasz przyjaciel zadbał również i o jej zawartość.

-Ej, ty jesteś zazdrosna?- Chłopak przyszedł za mną. Stałam do niego tyłem, ale czułam, że ma przylepiony do twarzy ten swój cwany uśmieszek. Czasem mam ochotę tak go zdzielić po tej głowie, może wtedy wszystko w jego móżdżku wróciłoby na swoje miejsce.

-Pff. Niby o kogo?- Oparłam się o blat krzyżując na klatce ręce.

-Ah, to dobrze.- Stwierdził sztucznie.- Widziałaś jej nogi? Musi być chyba modelką...- Westchnął rozmarzony. Zaraz chyba złożę wniosek o rozwód... gdzie ja miałam oczy, jak zgadzałam się zostać jego żoną? On jest przecież okropny. Niemożliwe, że kocham kogoś tak wrednego.- Chociaż chyba nie... ma za duże piersi, jak na modelkę.- Dodał, co tylko jeszcze bardziej wzbudziło moją złość, którą z trudem w sobie dusiłam. Nie dam się sprowokować.

-Idę się położyć, jestem zmęczona.- Oznajmiłam ignorując jego zachwyty i nie zaszczycając go nawet swoim spojrzeniem wyszłam z kuchni udając się do naszej sypialni. Nawet sobie nie wyobrażał, jak mnie wkurzył. A ta cała wściekłość przeradzała się w wielką przykrość. Bo to wcale nie było zabawne... Znalazł sobie najmniej odpowiednią rozrywkę. Mógł wymyślić coś, co nie będzie się odbijało na mnie. I w sumie na naszym małżeństwie. Bo jak ma być między nami dobrze, skoro on tak głupio pogrywa? Nie jestem instrumentem, żeby grać na moich uczuciach.

#

Blondyn zszedł na dół ciągnąc za sobą rudowłosą dziewczynę, która zdążyła już doprowadzić się do porządku. Co wcale nie znaczyło, że jej zażenowanie poranną sytuacją minęło. Nadal było jej głupio. Ale nikt nie mógł przewidzieć, że para młoda wróci tak wcześnie...

-O, Gustav.- Obydwoje zatrzymali się, gdy z kuchni wyłonił się zadowolony gitarzysta.- Bardzo miło, że zająłeś się naszym domem, podczas naszej nieobecności.

-Bill, mnie prosił. I tak nie miałem żadnych ważnych zajęć...- Mruknął patrząc podejrzliwie na chłopaka. Tylko czekał na jakąś zgryźliwą uwagę. Według niego Tom, był zdecydowanie za miły.

-Już wróciliśmy więc możesz poświęcić swój cały czas dziewczynie... przynajmniej do czasu, aż nie wyjedziemy w trasę.

-Ehe.... a gdzie twoja żona?- Uniósł brwi zauważając brak Carmen. Wydawało mu się dziwne, że nie ma jej obok Toma... zawsze widział ich razem. Sądził, że nie rozstają się nawet na krok.

-Poszła się położyć.

-Sama? Co z ciebie za mąż...

-Oh, Gustav. Jestem dobrym mężem, Carmen jest zmęczona... nie chcę jej przeszkadzać.- Oznajmił swoim przemądrzałym głosem.

-Jasne... To my już idziemy. Anabel, nie lubi, gdy ktoś się tak na nią gapi.- Rzekł z poważną miną i chwycił swoją dziewczynę za rękę, na co Tom tylko zmarszczył brwi nie bardzo rozumiejąc aluzję przyjaciela.

-Tak, pilnuj jej Gustav, pilnuj. Druga taka ci się nie trafi, a jak trafi, to cię nie zechce.- Stwierdził z szerokim uśmiechem.

-Mam nadzieję, że do jutra znormalniejesz. Jesteś jakiś dziwny...

-Wydaje ci się. Jestem taki jak zawsze...

-Raczej taki, jaki byłeś jeszcze przed związkiem z Carmen.- Skwitował niezbyt entuzjastycznie.- Pilnuj się Tom.- Rzucił mu znaczące spojrzenie i wraz z Anabel, skierowali się w stronę wyjścia.- Pozdrów Carmen. Do jutra!

-Pa.- Burknął pod nosem właściwie już sam do siebie, gdyż para opuściła jego dom. W ogóle nie rozumiał, czemu się go czepia. Przecież nie robi nic złego. Chyba nie zamknie oczu i nie będzie udawał, że nie widzi jego dziewczyny. Gustav, powinien się cieszyć, że jest taka ładna i wszystkim się podoba, to znaczy tylko o jego wielkim szczęściu.

#

Nawet nie zauważyłam, kiedy przestałam myśleć i zasnęłam. Przespałam chyba cały dzień, musiałam być naprawdę bardzo zmęczona. A nie odczuwałam tego, aż tak. Gdy się obudziłam Tom, leżał obok. W pierwszej chwili uśmiechnęłam się na jego widok, jednak mina szybko mi zrzedła, kiedy przypomniałam sobie, jaki mi rano urządził teatrzyk. Być może przesadzam, albo raczej na pewno przesadzam, ale nic nie poradzę. Jestem na niego zła... wiem, że żartował. Chciał tylko wzbudzić we mnie większą zazdrość, ale nic nie poradzę, że tak bardzo mnie to dotknęło. Choć mam świadomość, że nie mówił tego wszystkiego na poważnie, zrobiło mi się w pewien sposób przykro. Bo nie chcę słuchać, jakie to dziewczyna Gustava, ma świetne nogi, czy duże piersi. Mnie takich komplementów nie prawi... nigdy się nie bawi w szczegóły. Mówi tylko, że pięknie wyglądam, czy że jestem śliczna... nie powiedział mi nigdy, że mam ładne piersi, czy też nogi. Co z tego, że to głupie. Jestem jego żoną i też chciałabym czasem, usłyszeć co mu się we mnie podoba. Czy coś by we mnie zmienił...

Odwróciłam się do niego plecami i wlepiłam wzrok w zasłonięte okno. Miałam okropny nastrój. Wolałam nawet z nim nie rozmawiać, bo wiem, że byłabym niemiła. A on zapewne nie rozumiałby, o co mi chodzi. Nikt nie mówił, że kobiety to łatwe do zrozumienia istoty. Każda jest inna... a ja wszystko przeżywam. Przynajmniej odkąd się z nim związałam. Bo ten związek mnie zmienił. Kiedyś bym to zwyczajnie olała. A teraz tak nie potrafię... liczę się z każdym jego słowem. I biorę wszystko do siebie. Bo jest najważniejszą osobą w moim życiu i kocham go ponad wszystko. Takiego jakim jest... nigdy nie chciałam, żeby się zmieniał. Nie widzę jego wad, ponieważ darzę go miłością. Dla mnie jest po prostu idealny.

-Jesteś na mnie zła?- Usłyszałam po chwili jego głos przerywający ciszę panującą w pokoju.

-Dlaczego miałabym być zła?- Odpowiedziałam pytaniem. Jeszcze przed chwilą byłam wściekła, a teraz nie wiem, co czuję. Nie umiem ubrać tego w słowa. Czy warto złościć się o taką bzdurę?

-Nie wiem. Nie pocałowałaś mnie...- Stwierdził, a ja obróciłam się w jego stronę i nachyliłam się nad nim całując krótko jego usta.

-Lepiej?

-Nie.- Zaprzeczył podnosząc się do pozycji siedzącej.- Jesteś zła. Chyba nie o to, co mówiłem o Anabel?

-Nie skąd, spływa to po mnie.- Mruknęłam ukrywając ironię, która za wszelką cenę próbowała się wedrzeć do mojego głosu.

-Mam rozumieć, że nie mogą mi się podobać inne dziewczyny?

-Tak.- Spojrzałam na niego lekko zdenerwowana, co go chyba zaskoczyło. Pewnie spodziewał się innej odpowiedzi. Ale nie. Nie powiem mu, kochanie możesz się oglądać za innymi.

-No ale... co ja mam zrobić? Mam udawać, że są brzydkie?

-Nie chcę słuchać o tym jakie są piękne. Zachowaj to dla siebie, albo dziel się tym z kimś innym.

-Kotku, przecież ja mówiłem to specjalnie... nie chciałem, żebyś była przez to zła.- Przysunął się do mnie oplatając rękoma moją talię.- Chyba wiesz, że dla mnie jesteś najpiękniejsza?

-No... ale to wcale nie jest zabawne, jak specjalnie wzbudzasz we mnie zazdrość.- Pożaliłam się z miną małej dziewczynki.- Dobrze wiesz, że cię kocham i zawsze będę zazdrosna, nawet o taką głupotę.

-Już nie będę...- Przyciągnął mnie do siebie przytulając i ucałował moją szyję.- I tak nikt nie pobije twoich nóg i twoich piersi...i twoich oczu i twoich ust... i w ogóle całego twojego perfekcyjnego ciała.- Wyszeptał mi do ucha powodując na mojej twarzy szeroki uśmiech. Zupełnie jakby wyczytał z moich myśli, to co teraz chciałabym od niego usłyszeć. Jak on dobrze mnie zna...

-A wiesz co?- Odwróciłam się do niego przodem spoglądając na niego z uśmiechem. Przypomniałam sobie o czymś, co mu się na pewno spodoba.- Mam coś ciekawego... Pamiętasz, jak kiedyś byliśmy w Warszawie w galerii?

-No nie bardzo... to było strasznie dawno.- Stwierdził marszcząc brwi.- A co to ma do rzeczy?

-Jak możesz tego nie pamiętać... wtedy mi się pierwszy raz oświadczyłeś!- Przypomniałam mu burząc się przy tym.

-Aaa... no tak. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że naprawdę się z tobą ożenię.- Uśmiechnął się.

-Oświadczyłeś mi się, bo chciałeś mnie w czymś zobaczyć.- Kontynuowałam rozjaśniając jego wspomnienia.- Ale jeszcze jakoś nie było okazji... w sumie okazja była, ale w ogóle zapomniałam, że to cały czas mam.

-Masz na myśli ten koronkowy kostium?- Poruszał brwiami uśmiechając się chytrze. Wiedziałam, że będzie mu się to podobało. Skinęłam twierdząco głową odpowiadając mu tym samym na pytanie.-I włożysz go dla mnie?

-A jak myślisz?

###

Jak kiedyś zakończę tę historię to będzie dobrze xd 

Pewnie dobije do 200, w najkrótszym przypadku... xd