136.' Bądź grzeczny i nie oglądaj się za innymi dziewczynami, masz patrzeć tylko na moje zdjęcia. A jakbyś miał potrzebę, to wiesz co robić.'

-Może jednak nie wyjeżdżaj?- Mruknął Tom drapiąc mnie delikatnie po plecach. Leżałam sobie z głową na jego klatce piersiowej i wsłuchiwałam się w bicie jego serca. Chciałam napawać się tym na zapas. Wiedziałam, że będzie mi go brakowało. To było nieuniknione. Nie mam pojęcia jak zniosę naszą rozłąkę. To chyba będzie najtrudniejszy czas w moim życiu. Samotne noce, samotne poranki... nie będę mogła się do niego przytulić, nikt mnie nie pocałuje i nie zaciągnie do łóżka. Oczywiście, że wolałabym z nim zostać. Ale nie mogę... wczoraj wspólnie podjęliśmy wszyscy decyzję. Tak musi być.

-Najpierw mnie wyganiasz, a teraz chcesz, żebym została?- Uniosłam lekko głowę opierając się brodą o jego tors.

-W nocy całkowicie zmieniłem tok myślenia...- Uśmiechnął się do mnie słodko.- Jesteś taka przekonująca...

-Tylko, że trochę już za późno.- Stwierdziłam i zbliżyłam swoją dłoń do jego twarzy, aby zakreślać na niej niewidoczne kształty opuszkami palców. Widziałam po jego wyrazie twarzy, że sprawia mu to przyjemność.

-Chyba rzeczywiście jestem głupi.- Westchnął cicho chwytając moją rękę, aby następnie złożyć na niej subtelny pocałunek. Wpatrywałam się w niego jak w obrazek, bez opamiętania. Jest taki idealny. Taki cudowny. Aż trudno uwierzyć, że jest prawdziwy... i jest mój.- Ale to dla naszego dobra...

-Ty zawsze o wszystkim myślisz i wiesz kiedy powiedzieć, stop.- Znowu ułożyłam głowę na jego torsie przytulając się do niego. Nie wiem, co by z nami było, gdyby on nad wszystkim nie potrafił zapanować. Ja przecież jestem kompletnie nierozważna... strasznie impulsywna i nie umiem właściwie pokierować naszym życiem. Dlatego dobrze, że choć jedno z nas odpowiednio myśli... no i dobrze, że ja go zawsze słucham.

-Ale to dzięki tobie.- Rzekł splatając nasze dłonie.- I nie wiem jak sobie poradzę, gdy wyjedziesz.

-Poradzisz sobie. Jesteś dużym, mądrym mężczyzną.- Zapewniłam go z szerokim uśmiechem.- Już gorzej będzie z twoją roztrzepaną żoną... Już sobie wyobrażam jak krążę bez celu po naszym wielkim domu...

-Możesz zacząć urządzać pokój dla dziecka...

-Tom... ale ja nie jestem jeszcze w ciąży...

-Ale będziesz.- Ucałował mnie w czoło.- Jak wrócę z trasy będziemy dalej się starać i znajdziemy sobie jakąś klinikę na miejscu.

-Tak... jak wrócisz na pewno się uda po takim poście...

-Ale nie zapominaj o cyberseksie!

-Yhm.. Ty zawsze coś wymyślisz.- Zmarszczyłam brwi uśmiechając się lekko pod nosem.- Na pewno nie zapomnę.- Zapewniłam go.- Ale powinnam już wstać i spakować pozostałe rzeczy.- Dodałam podnosząc się ostrożnie jednocześnie ciągnąc za sobą kołdrę, która odsłoniła ciało Toma, dzięki czemu miałam piękny widok.

-Kotku, ale nie możesz mnie zostawić nagiego na łóżku... a jak ktoś wejdzie?- Uniósł brwi spoglądając na mnie znacząco.- Już lepiej zostaw mi tę kołdrę, a sama weź coś na siebie ubierz.- Wyszczerzył się do mnie.

-No dobra, nie będę narażać niczemu niewinnych ludzi na takie widoki.- Mruknęłam po krótkiej chwili namysłu i posyłając mu równie szeroki uśmiech zrzuciłam z siebie kołdrę, która opadła na niego zasłaniając go po samą brodę. Za to ja teraz stałam zupełnie naga, co przyprawiło mnie o nieprzyjemne dreszcze spowodowane chłodem.

-W takiej sytuacji chyba mogę ci darować to, co przed chwilą zasugerowałaś.- Skwitował bezkarnie lustrując mnie z uwagą. Ja natomiast prychnęłam w odpowiedzi i nie zwlekając udałam się do łazienki.

#

Blondynka z wielką radością wymalowaną na twarzy ciągnęła za sobą swoją walizkę zmierzając ku stojącej przed hotelem taksówce. To było bardzo dziwne, ale cholernie cieszyła się, że wraca do domu. W tej chwili nawet nie zwracała uwagi na to, czy będzie tęsknić za swoim chłopakiem. Po prostu czuła się szczęśliwa. Najwyraźniej ta trasa jej nie służyła i ich związkowi raczej też.

-Sara...- Usłyszała za sobą głos oburzonego wokalisty, na co zatrzymała się odwracając w jego stronę.- Masz zamiar się chociaż ze mną pożegnać?

-Ah... no jasne.- Mruknęła podchodząc do niego i zarzuciła mu ręce na kark.- A nie wystarczyło ci, jak pożegnałam się z tobą rano?- Uśmiechnęła się do niego figlarnie.

-Boję się, że nasze dziecko będzie miało coś z psychiką przez to, co wyprawiasz w łóżku...- Wyznał robiąc poważną minę, a dziewczyna wytrzeszczyła oczy zaraz po tym wybuchając śmiechem.

-Kochanie, ale ty nie masz żadnych żółtych papierów?

-Jeszcze nie.- Uśmiechnął się wymownie.- Ale mogę mieć jak wyjedziesz i mnie zostawisz...- Dodał ze smutną miną.

-Oh, przestań. Niedługo się zobaczymy...- Cmoknęła go w usta.- Jak wrócisz, nasze dziecko będzie już kopać.

-Mam nadzieję, że da ci porządnie popalić za to, że ograniczyłaś mu kontakt z ojcem.

-Jesteś dzisiaj wyjątkowo wredny.- Zmarszczyła brwi.- Nie wolno tak traktować matki swojego dziecka...

-A tatę można?

-Oj tam... musiałam się na kimś wyżyć. Nie można dusić w sobie emocji!- Stwierdziła zadowolona.- No ale dosyć tego gadania, bo nie zdążę na samolot. Kocham cię, ty mój potworku...- Uśmiechnęła się słodko i obdarowała go namiętnym pocałunkiem.- Bądź grzeczny i nie oglądaj się za innymi dziewczynami, masz patrzeć tylko na moje zdjęcia. A jakbyś miał potrzebę, to wiesz co robić.

-Jaką potrzebę?

-No wiesz... seksualną.- Poruszała znacząco brwiami.- Ja wiem, że namawianie własnego chłopaka do walenia sobie konia nie jest zbyt... hm... odpowiedzialne, że tak to ujmę.. ale wolę, żebyś robił to sam niż miałbyś mnie zdradzać!

-Ty wiesz... weź już lepiej idź.- Skwitował patrząc na nią w nienaturalny sposób. Może to i lepiej, że pobędą przez jakiś czas osobno?

-No to idę. Zadzwoń czasem.- Musnęła go jeszcze w policzek i chwytając z powrotem swój bagaż ruszyła do taksówki, gdzie czekała już na nią Melanie wraz z przyjaciółką. Wokalista westchnął ciężko obserwując, jak Sara wsiada do pojazdu, a zaraz po tym odjechali.

-Bill... Bill... Bill!- Drgnął słysząc obok siebie żałosny jęk należący do jego bliźniaka. Odwrócił głowę w jego stronę patrząc na niego z zapytaniem.- Co my zrobiliśmy!? Jak mogłeś pozwolić, żeby ta taksówka odjechała! No jak!?

-Tom, weź wyluzuj.- Klepnął go lekko w ramię.- Ile nam jeszcze zostało? Dwa miesiące? Zleci.- Uśmiechnął się do niego pocieszająco.- A jak tam wyniki waszych badań?

-Jakich badań?- Burknął nie bardzo wiedząc o co mu chodzi.

-No chyba byliście w klinice nie?

-Kurwa... zapomniałem.- Gitarzysta klepnął się otwartą dłonią w czoło.

-To tak jakbyś zapomniał o swoim dziecku.

-A weź się... odbiorę, jak będziemy mieć wolną chwilę.

-Ah... to od razu powiedz, żeby przysłali ci pocztą, bo po jutrze wylatujemy.- Polecił czarnowłosy uśmiechając się ironicznie, na co jego brat zareagował ciężkim westchnięciem.

#

-Będę miał swój pokój?- Matthew spojrzał na mnie swoimi błyszczącymi oczkami. Bardzo się cieszył, że jedziemy do Niemiec i że będzie mieszkał w naszym domu. Hotel chyba nie przypadł mu zbytnio do gustu.

-Myślę, że nie będzie z tym problemu.- Uśmiechnęłam się do niego wesoło. Mimo tego iż podróż była bardzo długa i wyczerpująca chłopiec nadal wyglądał na pełnego energii i w ogóle nie było widać po nim zmęczenia. Chciałabym mieć jego organizm, bo ja na przykład mam już dosyć i marzę tylko o tym, aby położyć się w swoim łóżku.

-Ale fajnie.- Ucieszył się.- To duży dom.- Stwierdził, gdy samochód zatrzymał się przed tak dawno nie widzianym przeze mnie budynkiem. Od razu w mojej głowie zawitały różne wspomnienia związane z tym miejscem. Przecież jeszcze niedawno wracałam tu z Tomem, z naszej podróży po ślubnej... To niesamowite, że tyle się zmieniło od tamtego czasu.- A co to za ludzie?- Mały wskazał na kilku mężczyzn kręcących się w pobliżu. Muszę mu jeszcze wiele wyjaśnić...

-To są nasi przyjaciele, którzy będą nas pilnować.

-Ale to ja mam cie pilnować!- Okrzyknął z oburzeniem.- Obiecałem wujkowi, że będę miał na was oko.- Zrobił groźną minę zerkając w stronę Sary.

-No oczywiście... ale panowie będą pilnować, żeby nikt zły nie wszedł do naszego domu.- Wyjaśniłam i chwyciłam go za rączkę ciągnąc w stronę wejścia. Sara otworzyła drzwi, po czym wszyscy weszliśmy do środka.

-Ale telewizor! Będę mógł tu oglądać bajki?- Blondyn wskoczył na kanapę wlepiając swoje podekscytowane tęczówki w wielki ekran.

-Jasne. Ale od jutra, bo już późno. Teraz pokażę ci twój pokój, chodź.- Zawołałam go sama kierując się na piętro. Matt po chwili dołączył do mnie i razem weszliśmy do jednego z pomieszczeń. Chłopiec od razu zaczął się uważnie rozglądać na wszystkie strony.

-Carmel... ale tu nie ma zabawek.- Mruknął bardzo poważnym tonem, co mnie bawiło. Zupełnie to do niego nie pasowało...

-Wiem... ale możemy kupić.- Stwierdziłam uśmiechając się do niego.- A na razie będziesz tu tylko spał... Od jutra zaczniemy urządzać ci pokój, dobrze?- Spojrzałam na niego pytająco, na co skinął twierdząco głową zgadzając się ze mną.- To teraz idziemy się umyć...

-Ale ja chce sam!- Zakomunikował i nie czekając na żadną reakcję z mojej strony wybiegł z pokoju zostawiając mnie samą. Ktoś tu jest za wolny... i z pewnością jestem to ja. Westchnęłam ciężko i usiadłam na skraju łóżka czując zmęczenie. Rozejrzałam się dookoła uśmiechając się przy tym delikatnie. To mógłby być pokój mojego dziecka... Oczami wyobraźni widziałam już kolory ścian i różne wzorki, które symbolizowały dziecięcy pokoik. Wszystko, co teraz się znajdowało w tym miejscu zniknęło, a na ich miejscu pojawiały się zupełnie inne przedmioty. Tak bardzo bym chciała, aby to okazało się rzeczywistością...

Spuściłam wzrok na swoje ręce, które automatycznie ułożyły się na moim płaskim brzuchu, a po moim policzku spłynęła pojedyncza łza. Dwa razy w swoim życiu doznałam tego szczęścia i mogłam zostać mamą... jednak żadna z tych szans nie została przeze mnie wykorzystana. Wiem, że nie mogę się winić. Widocznie tak już miało być... tylko, dlaczego? Czy Bóg naprawdę potrzebował moje maleństwo?

-Jestem już gotowy.- Głos mojego braciszka wyrwał mnie z zamyśleń, a jego widok od razu poprawił nastrój. Stał zupełnie nagusieńki wycierając się jeszcze gdzieniegdzie ręcznikiem.- Tylko potrzebuję majtek...

-Zaraz przyniosę ci piżamę.- Stwierdziłam i podniosłam się z miejsca kierując kroki do salonu, gdzie znajdowały się nasze bagaże. Wygrzebałam z jednej torby czystą bieliznę dla małego oraz jego kolorową piżamkę i zaniosłam mu ją na górę.

-Dziękuję Carmel. Jesteś świetną siostlą.- Powiedział wchodząc pod kołdrę.- Będziemy się fajnie bawić.

-Na pewno. Dobranoc.- Pocałowałam go w czoło i zgasiłam światło następnie opuszczając pokój. Sara jeszcze krzątała się po kuchni, lecz ja nie miałam już sił, żeby dotrzymać jej towarzystwa. Wzięłam szybki prysznic i udałam się do swojej sypialni. Gdy tylko do niej weszłam poczułam tak dobrze mi znany zapach. I trudno jest stwierdzić, czym tam pachnie. Ja bym powiedziała, że miłością... jednak czy miłość może pachnieć?

Ułożyłam się wygodnie na łóżku i przytuliłam do poduszki. Niestety teraz musi mi wystarczyć sama ona... ale to tylko dwa miesiące. Potem znowu będę leżeć u boku ukochanego i napawać się jego bliskością...

###

16marta05: Że niby jaki dobry humor, hę? I mi się nigdy coś takiego nie pisze ciężko xD Nawet nie mam zamiaru tak mówić xd Hm... i w jakiej wyobraźni, Kochanie :D

Oliwka: Też myślałam o tym tytule xD Jednak wolałam z niego zrezygnować...

Tamara: Bill wszedł tam takim cudem, że otworzył drzwi i jak każdy człowiek przekroczył próg ^^ I w sumie Carmen wrzasnęła... może nie tak jak powinna, ale raczej obydwoje się zbulwersowali. A Bill jest jaki jest, bo Bill to mój Bill, a to wszystko jest fikcją. A może nie podoba Ci się, że nie dokończyłam wątku erotycznego ? ;>
A co do utraty pamięci, nie patrzę na to, czy ktoś czyta moje wszystkie opowiadania. Każde traktuje osobno i jeżeli ktoś stracił pamięć w jednym i drugim, to co z tego? To tak jakbym miała zwracać uwagę na to, co dzieje się w opowiadaniach innych autorów i unikać podobnych sytuacji, które się tam dzieją a z pewnością tego nie robię, choć mimo wszystko staram się być nieco oryginalna co proste nie jest. Mam za to swój styl.
I ja to opowiadanie już dawno uważam za tandetną telenowelę, ale moją. I zawsze będzie miało w sobie coś wyjątkowego. Swoją drogą czasem właśnie sugeruję się takimi serialami ^^ Są naprawdę inspirujące xd
Jak teraz się zastanawiam dłużej nad tą sceną, to rzeczywiście może przesadziłam xD Ale to tylko fikcja, w życiu z pewnością wyglądałoby to wszystko inaczej. Pozdrawiam.

Wiecie co? Jeszcze wczoraj chciałam skasować wszystkie blogi... ehm...

No to tyle z mojej strony ;] 

Pozdrawiam ;*