013. "Zemsta jest słodka."

Rozdział 13

Kolejna męcząca próba, miała być jedna, ale zrobiliśmy dwie, gdyż Tom stwierdził, iż jeszcze się mylę! Jasne… oczywiście wyssał to z palca, bo znam ich kawałki doskonale i nie ma mowy o żadnym, choćby najmniejszym błędzie. Poza tym, jestem cholerną perfekcjonistką. Niemniej, nie zamierzałam z nim dyskutować na ten temat. Zrobiliśmy ostatnią próbę i mieliśmy spokój. Tyle, że każdy był jakoś poddenerwowany. Może to ze zmęczenia? Chyba mi jako jedynej zostało trochę dobrego humoru, znowu nabrałam pewności siebie. Tyle, że teraz nie pozwolę, aby ktoś tak łatwo mi ją odebrał.

Weszłam do swojego pokoju i pierwsze co, to zaczęłam szukać telefonu, który akurat dzwonił. Kiedy już go w końcu dopadłam pod stertą ubrań, oczywiście zamilkł. Złośliwość losu nie śpi… Sprawdziłam więc nieodebrane połączenia, których było pięć. Jedno od siostry, trzy od Sary i jedno od jakiegoś nieznanego numeru… Zastanowiłam się przez chwilę i wybrałam numer przyjaciółki, dzwoniła aż trzy razy, może to coś ważnego? Nacisnęłam zieloną słuchawkę i czekałam, aż odbierze.

- Alyson! Nareszcie, czemu nie odbierasz telefonu? - usłyszałam piskliwy głos po drugiej stronie, który należał do Sary.

- Byłam zajęta, zostawiłam telefon w pokoju – wyjaśniłam krótko, nie zagłębiając się w temat i usiadłam sobie na łóżku. - a co? Stało się coś? Bo ja też miałam do ciebie dzwonić, w sprawie zakładu – dodałam po chwili. Wydawała się być przejęta, więc może kryło się za tym coś więcej. Albo nic… W końcu to Sara. Z nią nigdy nic nie wiadomo.

- Nic się nie stało – rzuciła szybko, by zaraz przejść do kolejnego tematu. - A co, masz coś nowego w związku z zakładem?

- Nie. Chciałam tylko powiedzieć, że… rezygnuje - oznajmiłam jakoś bez przekonania… Nie usłyszałam odpowiedzi. Zapanowała cisza. Dosyć irytująca cisza. Albo to ja wyolbrzymiam, bo chyba stresuję się tym zupełnie bez powodu. - Rozumiem, że nie masz nic do powiedzenia?

- Poddajesz się!? - wrzasnęła do słuchawki, aż mi w uchu zadzwoniło. Co za zaangażowanie… a już myślałam, że to po niej spływa. W każdym razie, chyba powinna się cieszyć, że wygrała…?

- Tak… to znaczy nie. Po prostu rezygnuje. Nie mogę, ja nie umiem z nim rozmawiać, w ogóle nie potrafię go rozgryźć… a nawet nie chce! Ja go nienawidzę! – wyrzuciłam z siebie, sama podnosząc sobie przy okazji ciśnienie. Jak zaczynałam znowu o nim myśleć, to coś we mnie wrzało.

- Ale przecież ty wszystko potrafisz!

- Wszystko, z wyjątkiem tego co jest związane z nim! – uściśliłam.

- Co ci zrobił? - zapytała nagle podejrzliwym głosem. Tylko dlaczego ona myśli, że on mi cos zrobił? Skąd ona to wie?! Mam wrażenie, że już wszyscy o tym wiedzą… ale to niemożliwe! Nikt nas nie widział. Chyba…

- Nic mi nie zrobił - stwierdziłam, zatajając dość istotne fakty. Wiedziałam, że mi w to nie uwierzy, ale nie umiałam jej wyznać prawdy. Ja sama nadal nie mogę się z nią pogodzić. - Po prostu mnie wkurzył. Zresztą, robi to na każdym kroku – dorzuciłam, by brzmieć nieco bardziej wiarygodnie.

- Ale przecież ty sobie z nim doskonale radzisz…

- Radziłam, teraz już nie – oznajmiłam dobitnie, dając jej jednocześnie do zrozumienia, że moja cierpliwość powoli się kończy. Denerwowało mnie, że tak naciska i neguje każdą moją wypowiedź. Chyba lepiej wiem, czy sobie z nim radzę, czy nie! Nosz cholera. – Zmieńmy już temat – mruknęłam, nim ta znowu próbowałaby mnie przekonywać do swoich racji. Co jej tak zależy na tym cholernym zakładzie? Przecież to w jej interesie, że się z niego wycofuję, nie?

-No, ok… To jak tam w Paryżu?

- Na razie to byliśmy na wywiadach i mieliśmy próby, jutro pierwszy koncert. Teraz mamy czas wolny, ale mamy nie szaleć… tylko jak tu nie szaleć, gdy się jest w Paryżu? – wyrecytowałam opadając jednocześnie na swoje wielkie łóżko. Temat Paryża, zdecydowanie poprawiał mi humor i budził we mnie wiele zapału.

- Nie możesz zmarnować takiej okazji. Chyba nie masz zamiaru siedzieć cały czas w hotelu?

- Nie mam - uśmiechnęłam się pod nosem. W głowie już kłębiły mi się różne myśli związane z dzisiejszym wieczorem. Oczywiście, że nie zamierzam siedzieć zamknięta w czterech ścianach.

- Kiedy gracie ten drugi koncert?

- Yy… chyba jakoś za trzy dni… A dlaczego pytasz?

- Bo może przyjadę. Przecież muszę cię zobaczyć na żywo! - okrzyknęła z entuzjazmem.

- Byłoby super.

- No dobra, to jeszcze się odezwę. A tymczasem, kończę już. Trzymaj się i walcz z tym Kaulitzem – rzekła na koniec, co zabrzmiało trochę, jakbym była na jakimś froncie wojennym a nie trasie koncertowej.

- Jasne… Pa – pożegnałam się i zakończyłam połączenie, odkładając telefon na etażerkę. Sama zaś podniosłam się do pozycji siedzącej i rozejrzałam po pokoju, zastanawiając się co począć z dzisiejszym wieczorem. W Paryżu jest tyle ciekawych miejsc oraz rzeczy, którymi można, by się zająć… jak mam coś z tego wybrać? Wszystkiego nie zrobię w te kilka godzin. A niestety obawiam się, że w kolejnych dniach już nie będę mieć okazji…

Właściwie, z drugiej strony, zupełnie nie znam tego miasta. Słabą opcją jest wychodzić gdzieś samemu… Trochę się jednak tego obawiam. Mimo że jestem dosyć ogarnięta, to w dalszym ciągu obcy kraj, ludzie i miejsce. Nie chciałabym mieć problemów już podczas swojego pierwszego wyjścia. Tak, więc od dobrej godziny leżałam ze wzrokiem wlepionym w sufit i zastanawiałam się, co ze sobą począć. Tym o to sposobem mogłam zmarnotrawić cały swój wolny czas…

- Hej, Carmen! - Prawie podskoczyłam,  gdy usłyszałam czyjś głos, tym bardziej, że nikt wcześniej nie pukał. A przynajmniej ja tego nie słyszałam. Możliwe, że byłam, aż tak pochłonięta swoimi myślami… Na szczęście był to tylko Bill, więc obeszło się bez awantur. Podniosłam się do pozycji siedzącej posyłając mu lekki uśmiech oraz wyczekujące spojrzenie.

- Idziemy na miasto, idziesz z nami? – Od razu przeszedł do rzeczy. Mogłabym się zgodzić, bo właściwie to było moim dzisiejszym wybawieniem, tylko zależy co on miał na myśli mówiąc ”idziemy”, a raczej kogo… Tak, oczywiście obawiam się obecności jednego osobnika.

- To znaczy kto idzie?

- No Gustav, Tom i ja… no i ty? – spojrzał na mnie dosyć niepewnie. A ja straciłam cały swój zapał, gdy wymienił imię swojego braciszka. To było do przewidzenia, na co ja liczyłam?

- Nie. To ja nie idę – Odmówiłam, kładąc się z powrotem na łóżku. Nie będę łaziła w towarzystwie tego kretyna. Już wolę siedzieć tu cały czas i nigdzie nie wychodzić. On jak zwykle psuje mi życie…

- Ej no… chcesz tu siedzieć sama?- Podszedł do mnie, a ja kiwnęłam głową na znak, że tak. Przecież on doskonale wie, że jestem „uczulona” na jego brata. Nie muszę mu tego chyba tłumaczyć.

- No przestań. Wcale nie musisz z nim rozmawiać, ani nawet na niego patrzeć. Pójdziesz ze mną i Gustavem a nie z nim - Zaczął mnie namawiać pochylając się nade mną i łapiąc za ręce z zamiarem ściągnięcia z łóżka. - No chodź…proszę… - Zrobił słodkie oczka, dodając do tego swój zabójczy uśmiech. I jak ja mam odmówić? Cholerne sztuczki Kaulitzów! Oni mają to we krwi! Uhh… Dobra, przecież… nie mogę pozwolić, by głupi Inteligent ograniczał moje życie! Nie zamknę się w szafie, byleby się z nim nie widywać, to chore. Mam prawo wyjść na miasto z przyjaciółmi… I tak jak powiedział Bill, wcale nie muszę zwracać uwagi na tego pacana.

- No dobra. Ale tylko dlatego, że cię lubię - Zgodziłam się posyłając mu uśmiech, który od razu został odwzajemniony. Jego oczy, aż zabłysły z radości. To miłe, że tak bardzo mu zależy!

Wzięłam swój telefon i niezbędne mi do wyjścia rzeczy, po czym obydwoje wyszliśmy z pokoju. I znowu winda, skrzywiłam się na jej widok, ale wsiadłam już bez szczególnie ujawniających się oporów. W końcu teraz jestem w niej z Billem, a nie z Tomem, to jest różnica. Wielka różnica.

Na dole czekali już na nas Gustav i ten, którego wolałabym nie znać. Moja nienawiść do niego, dzisiaj wzrosła i na pewno nie zmaleje… Uśmiechnęłam się do Gustava, a Toma zupełnie zignorowałam, zachowywałam się jakby go w ogóle nie było. Po prostu traktowałam go jak powietrze… ale na szczęście nim też nie był, bo byśmy się jeszcze pozatruwali. Jaka ja jestem wredna… Nie, wcale nie mam wyrzutów sumienia. Mam prawo taka być! Sam do tego doprowadził…

#

Paryż, miasto zakochanych. A my, trójka przyjaciół… trójka, bo nie liczę oczywiście, tego jednego, niewidzialnego człowieka, który dla mnie nie ma znaczenia… i na którego zupełnie przypadkiem co chwile zerkam… Fuck logic.

On mnie w ogóle nie interesuje. Co z tego, że słucham tego co opowiada? To jeszcze o niczym nie świadczy… każdemu się może zdarzyć, że się na niego zagapi… Alyson! Ty idiotko! Odwróć wzrok, no już!  Krzyczałam w myślach, czułam jak robi mi się dziwnie gorąco. Chłopcy chyba coś do mnie mówili, ale ja zupełnie nic nie słyszałam. Coś ze mną nie tak… w ogóle ostatnio jestem taka niezdecydowana, co chwile mam jakieś nieziemskie zmiany nastroju. Jeszcze przed chwilą mogłabym zabić tego Inteligenta i nie miałabym żadnych wyrzutów, a teraz? Teraz już nic nie wiem, nic nie rozumiem… a przecież, na dobra sprawę, zupełnie nic się nie zmieniło. On nadal jest tym samym dupkiem, którego nie cierpię…

- Ej Carmen, mówię do ciebie - Poczułam jak ktoś szturcha mnie w ramię, a mianowicie Bill. Zamrugałam oczami wracając na ziemię i spojrzałam w jego kierunku.

- Tak? Co? - zapytałam, a chłopak przewrócił teatralnie oczami. No nie moja wina, że się zamyśliłam. I to znowu wina Kaulitza! Mówiłam, że on ma na mnie zły wpływ. Zawsze…

- Pytałem, czy nie miałabyś nic przeciwko jakbyśmy się rozdzielili na jakąś godzinę, albo dwie. Chcieliśmy z Gustavem pochodzić po sklepach - Spojrzał na mnie znacząco. W pierwszej chwili zupełnie nie wiedziałam o co mu chodzi, jeżeli chce chodzić po sklepach, to przecież jego decyzja, po co mnie o to pyta?

Zanalizowałam, więc jeszcze raz dokładnie jego słowa, by ogarnąć co mu po głowie chodzi. I jakoś nagle mnie olśniło. Zlustrowałam wszystkich po kolei, zatrzymując wzrok na Inteligencie, który aktualnie rozglądał się po chodniku. Czego on tak szuka!? Ale…Tak, teraz rozumiem pytanie Billa. Jeżeli on z Gustavem pójdzie, ja będę skazana na Toma. Aż dwie godziny z nim!? Serio, jak Bill może mi to chcieć zrobić? I w ogóle, czemu nie zaproponował mi zakupów… co z tego, że nie mam ochoty chodzić po sklepach, bo nie po to wyszłam z tego przeklętego hotelu, by teraz siedzieć w centrach handlowych! Ale… ale… Uhh. Okej, przeżyję… niech sobie idą na te zakupy, wcale nie jest powiedziane, że muszę z nim rozmawiać. Po prostu będę szła kilka metrów za nim, bądź obok, byle nie za blisko…

- Ee… jasne. No idźcie… - wyraziłam swoją zgodę. Bill uśmiechnął się do mnie promiennie, a następnie skierował swój wzrok na brata.

- Tom, to my idziemy. Za dwie godziny spotykamy się wszyscy tutaj i masz być dla niej miły, żadnych głupich tekstów i kłótni - powiedział srogo, na co chłopak skrzywił się lekko, a następnie przytaknął mu z diabelskim uśmiechem. Do prawdy!? Ja jednak zmieniłam zdanie, nie chcę z nim zostawać!

- No to do zobaczenia - rzekł zadowolony Gustav i ruszył w jakimś nieznanym mi kierunku a Bill zaraz podążył w jego ślady. Patrzyłam, jak ich sylwetki oddalają się, z niemałym przerażeniem w oczach. Jaki diabeł mnie w ogóle podkusił, by się zgadzać na coś takiego? Jestem jakaś pieprznięta.

- Amen…- mruknęłam pod nosem  tak, aby Kaulitz nie usłyszał. Mam nadzieję, że nie będzie tak źle. Na co ja znowu liczę? Ileż można się łudzić, że ten człowiek ma w sobie choć odrobinę czegoś normalnego… Ciekawe ile razy będę musiała się na tych swoich nadziejach przejechać, nim dotrze do mnie, że to wszystko nie ma sensu a Kaulitz zawsze będzie Kaulitzem.

Jakbym znała to miasto, mogłabym chodzić sama, ale tak nie jest, więc muszę się trzymać razem z nim. Jakby co, to mam aparat, moja broń. Jasne, znokautuje go aparatem. Ja chyba mam nierówno pod sufitem…

- Idziesz, czy będziesz tak tu stała? - burknął w moją stronę. Tak, znowu się zamyśliłam. I to znowu przez niego. Ja zwariuję i zamkną mnie w zakładzie psychiatrycznym. PRZEZ NIEGO.

Nie no, ja cały czas myślę o tym idiocie! Tak bardzo go nienawidzę, że nie mogę przestać… Przełknęłam głośno ślinę i ruszyłam na przód udając wielkie zainteresowanie okolicą. No w sumie to mnie to interesowało, ale jakoś specjalnie się skupić nie mogłam. A może spotkam tu jakiegoś przystojnego Francuza? Dla mnie to nie problem, znam francuski. Może nie doskonale, ale posługiwać się tym językiem potrafię i to całkiem nieźle. Muszę się łapać wszystkiego, byle pozbyć się tego idioty z mojej biednej głowy…

Szliśmy sobie w milczeniu, ja nie miałam zamiaru w ogóle z nim rozmawiać, chociaż strasznie mnie korciło… i właśnie, dlaczego? Ja jestem chyba bardziej skomplikowana niż on. Jeżeli się kogoś nie lubi z wzajemnością, to się z tą osobą chyba nie chce przebywać i nie sprawia to żadnej przyjemności, ale ja w jego obecności wcale nie czuję żadnej niechęci. Sądziłam, że będzie przeciwnie. Powinien mnie drażnić samym tym, że idzie obok mnie. Nie mówiąc już o jego zapachu, powinno mnie mdlić… cały powinien mnie odrzucać! Moja forma nienawiści do niego objawia się w naprawdę dziwny sposób…

Ja nie wytrzymam tak w ciszy, aż dwie godziny! Przecież ja muszę coś mówić… nie. Muszę być silna. Nic nie powiem i koniec…

#

Tak, moja silna wola… Chodzimy już dobrą godzinę, ale wcale nie w ciszy… Nie wytrzymałam, musiałam coś powiedzieć. Wcale nie jestem gadułą… Ja po prostu nie lubię ciszy! Przecież to takie frustrujące. Do tego stopnia, że skłania do rozmów nawet z największym wrogiem!

No i tak się zaczęło, od słowa do słowa. Nie było żadnej kłótni, po prostu najnormalniej w świecie ze sobą rozmawialiśmy. Można powiedzieć, że na chwilę zapomnieliśmy o wszelkich urazach i tym całym incydencie w hotelu. Było nawet parę sytuacji, że się razem śmialiśmy z niczego. Aż trudno uwierzyć, że możemy się razem tak świetnie bawić, właściwie nic nie robiąc. Bo my tylko zwiedzamy Paryż. No w sumie to ja nie mam pojęcia, gdzie my teraz jesteśmy. To Tom prowadził cały czas i tak wylądowaliśmy na jakimś dużym, oświetlonym placu. Pięknie się prezentował. Oświetlały go lampy, a na środku była fontanna a wokół niej ławki, na których siedziała zakochana para… piękny widok. Można by się rozmarzyć… Dopiero teraz zauważyłam, że się ściemniło. A nam zostało jeszcze tyle czasu… co mamy robić?

W pewnej chwili Tom zatrzymał się i rozejrzał dookoła, zatrzymując wzrok na jakichś trzech Francuzkach. Widziałam jak mu coś zabłysnęło w oczach. No tak, dziewczyny, jego żywioł. Tyle, że jak on się z nimi ma zamiar dogadać? Na jego miejscu, bym w ogóle nawet nie próbowała.

Zaczął zmierzać w ich kierunku, a ja z zaciekawieniem ruszyłam za nim. Niech nie zapomina, że nie jest sam, a może uda mi się coś zepsuć? Nie ukrywam, że wtedy mogłabym ten wieczór w całości zaliczyć do udanych. Wredna, Alyson jest wredna.

- Hej, dziewczyny - Przywitał się z nimi w języku angielskim, ale one chyba jednak go nie zrozumiały, bo tak dziwnie się popatrzyły.  Zlustrowały wzrokiem najpierw jego a następnie mnie. Coś mi się wydaje, że one go w ogóle nie rozpoznały. Jeszcze lepiej! Że też muszę być świadkiem podrywu Toma Kaulitza. Oglądać na własne oczy jego porażkę? Bezcenne! - Może pokażecie mi okolicę? - zapytał z szerokim uśmiechem. A we mnie coś drgnęło. One mają mu pokazywać okolice? A co ze mną?! To w ogóle chamskie. Jestem tutaj z nim a on wyrywa jakieś laski i może będą jeszcze z nami łazić!?

Na szczęście, miałam racje, one go w ogóle nie rozumiały. Postanowiłam więc wkroczyć do akcji i zabłysnąć swoją znajomością francuskiego. A przy okazji… odpłacić mu się za całe zło! Zemsta jest słodka.

Podeszłam nieco bliżej tych dziewczyn, teraz skupiły wzrok na mnie. Wcale nie miałam zamiaru tłumaczyć im jego propozycji… a to zaskoczenie!

- On zapytał, czy nie miałybyście ochoty na seks - powiedziałam w ich języku uśmiechając się z nutką dumy. O Boże, naprawdę to zrobiłam! To takie okrutne…  Długo nie trzeba było czekać na reakcje. Brunetka, która stała najbliżej, bez chwili zastanowienia po prostu strzeliła mu w twarz. I to z taką siłą, że biedny Kaulitz, aż się zachwiał. Przyznam, że nieco się tym przeraziłam… Następnie wszystkie trzy odeszły burcząc coś z oburzeniem między sobą. Ups…?

***

Drogi Czytelniku, 

będzie mi miło, gdy zostawisz po sobie swoja opinię w komentarzu.

Kilka słów od Ciebie jest dla mnie jedyna nagroda za moja pracę oraz motywacja do dalszego publikowania swojej twórczości.

***