018. "Uratuj mnie."

Rozdział 18

Nienawidzę tego Debila! Od wczoraj nie zamieniłam ani jednego słowa z Billem, jedynie na wywiadzie coś tam do mnie bąknął. Jestem na siebie cholernie wściekła, ale jeszcze bardziej na Toma, bo to wszystko jego wina. Trzeba być skończoną idiotką — taką, jak ja — żeby okłamać kogoś tak dla siebie ważnego. Jeszcze niedawno żaliłam mu się jak to mi źle, przez jego brata, a tymczasem on zastaje go w moim pokoju, w samych bokserkach. Czy to jest normalne? Jakiekolwiek by nie było, z pewnością nie wygląda dobrze, ani tym bardziej nie świadczy niczego pozytywnego o mojej osobie. Wyszłam po prostu na zakłamaną hipokrytkę. A przecież… wcale taka nie jestem. Nie chcę, by ktokolwiek miał o mnie takie zdanie. A właściwie, nie chcę, by Bill je takie o mnie miał. Naprawdę go lubię i jest jedyną osobą, która mnie tutaj rozumie. Boję się, że nasza przyjaźń na tym ucierpi…

Dzisiaj kolejny koncert, nie wiem, jak ja się skupię. Atmosfera między nami jest beznadziejna, delikatnie mówiąc. Na Toma nawet nie patrzę, chociaż on zapewne nie rozumie, dlaczego tak go odtrącam. No cóż, jest za głupi, żeby pojąć cokolwiek. I znowu zmieniłam o nim swoje zdanie. Znowu jest dla mnie nikim. Zwykłym kretynem. I tak jak kiedyś, teraz go nienawidzę. Oczywiście, najlepiej jest obwiniać wszystkich dookoła, a przecież największą winę ponoszę ja. Ale muszę się na kimś wyżyć! On jest odpowiednią osobą, będę się na nim wyżywała, aż mi się znudzi. I niech się nie waży nawet do mnie zbliżyć albo mnie dotknąć, bo dosłownie porażę go prądem. Zapewne moje zachowanie nie jest zbyt dojrzałe, ani nawet logiczne. Niemniej, jestem tak wkurzona na tego człowieka, że po prostu ugh! Trudno, przywykłam już do łatki niedojrzałej wariatki.

Właśnie jesteśmy po próbie i jedziemy w miejsce, gdzie będziemy grać koncert. Boże, jak ja mam się uśmiechać? Jestem przybita jak nigdy. Nawet nie wiedziałam, że mogę coś tak bardzo przeżywać. Życie jest bardzo skomplikowane, chyba nigdy go nie zrozumiem.

-Carm…

- Spieprzaj, Kaulitz – fuknęłam, za nim chłopak zdążył dokończyć swoją wypowiedź. Nie miałam zamiaru go słuchać, a tym bardziej z nim rozmawiać. Patrzeć na niego również. Na moje szczęście, samochód się zatrzymał i mogłam wysiąść. Wielce zdumiony Tom, podążył zaraz za mną, jak ten cień, tyle że już się nie odezwał. I mam nadzieję, że już nie odezwie się do końca trasy. Ułatwiłoby mi to bardzo życie, nie ukrywam. Dostrzegłam jeszcze zdziwione spojrzenie menadżera i Gustava, ale jakoś mało mnie obchodziło, co sobie pomyśleli. Musiałam się teraz skupić, i to porządnie, żeby w ogóle cokolwiek udało mi się zagrać na tym koncercie. To będzie klęska, jak coś pomylę… fanki mnie zjedzą na kolację.

Eh, te moje czarne myśli. Zdecydowanie jestem pesymistką. A to wszystko przez kogo? Przez tego idiotę. Najpierw mi zawrócił w głowie, a teraz sprawił, że jego brat ma mnie, za nie wiadomo kogo. Muszę to jakoś odkręcić, nie pozwolę, żeby moja przyjaźń z Billem ucierpiała na wybrykach tego kretyna. Już nawet nie chce mi się wypowiadać jego imienia. Jestem zła. No brawo Alyson, bo przecież twój mózg na pewno jeszcze nie zauważył, że jesteś wściekła, niczym osa. Podkreśl to jeszcze sobie z dziesięć razy.

- Ehkhm… Nie wiem, czy to najlepszy moment, ale po koncercie…

- Ja nigdzie nie idę, jestem zmęczona. - Od razu zaznaczyłam, wcinając się tym samym w słowa Josta, który westchnął tylko ze zrezygnowaniem i przyspieszył kroku, jakby nie mógł już na nas patrzeć. Ale o co chodzi? Przecież nic nie robimy. A ja nie mam humoru na żadne imprezy, bankiety i Bóg jeden wie, co jeszcze. Bo zapewne miał na myśli jedną z wymienionych. Po koncercie trzeba odpocząć, o. A nie wymyślają coś, nie wiadomo po co.

Cholera, jak Bill się do mnie zaraz nie odezwie, to nie zagram nic! No, ja tak nie mogę… zaraz go wciągnę do łazienki, przygniotę do ściany i… i po prostu zmuszę go, żeby na mnie spojrzał, a potem wszystko mu wytłumaczę. Przeproszę i rozkażę, aby powiedział cokolwiek. Najlepiej, że mi wybacza, a jak nie to niech mnie opieprzy i powie, że nienawidzi. Idealny plan. Tylko gdzie tu toaleta?

Zastanowiłam się przez chwilę i dyskretnie zbliżyłam się do czarnego, rozglądając się przy tym. Nie chciałam wzbudzić jakichś podejrzeń. Gustav trochę jakby przyspieszył i zaraz zniknął mi z pola widzenia. Przydałoby się jeszcze, żeby Tom gdzieś zniknął. Albo nie! Niech sobie idzie. Mam go gdzieś. Tutaj chodzi o moją przyjaźń z Billem, nie będę się przejmowała jeszcze tym dupkiem.

-Bill – powiedziałam głośno, widząc drzwi z napisem „WC”, to była moja szansa. Chłopak spojrzał na mnie niechętnie, aż mnie coś ukłuło w środku. No dlaczego? Dlaczego mi to robisz?

- Co?

Odetchnęłam głęboko i najnormalniej w świecie, albo raczej nienormalnie, wepchnęłam go do tej głupiej łazienki. Boże, co ja do cholery jasnej wyprawiam? Czy naprawdę Kaulitz zdążył mi już wyprać wszystkie szare komórki z mózgu!? Mam wrażenie, że jestem bardziej pokręcona, niż byłam kiedykolwiek.

- Co ty robisz!? – Zawołał zszokowany Czarny, patrząc na mnie, jak… na wariatkę właśnie. Coś średnio mi szło przekonywanie go, że nią nie jestem.

- Musimy porozmawiać — stwierdziłam twardo, nie chcąc słyszeć sprzeciwu. Ale to nie było takie łatwe, jak się wydawało…

- Może nie teraz? - skrzywił się i już miał zamiar mnie wyminąć i wyjść, ale chyba nie sądził, że mu na to pozwolę. Natychmiast go zatrzymałam i przyparłam do ściany z groźną miną.

- Teraz!- fuknęłam i w ogóle nie rozumiem, dlaczego on jest taki zszokowany…?! - Bo to wszystko nie tak. Tom zapomniał kluczy, a ja byłam zmęczona, nie mogłam otworzyć drzwi i powiedziałam mu, że jak mi je otworzy, to będzie mógł u mnie przenocować… ale między nami nic nie zaszło! Wiem, że to wszystko wyglądało dziwnie… ja nie chciałam cię okłamać, ale myślałam, że jak się dowiesz, że on u mnie jest to… to nie wiem, co sobie pomyślisz… a zresztą, cholera jasna i tak sobie już myślisz!- wyrecytowałam najszybciej, jak potrafiłam, już sama się pogubiłam i do końca nie wiedziałam, co mówię. - Przepraszam…- spuściłam wzrok, czekając na jakąś reakcję z jego strony. Przecież musi coś powiedzieć… czemu milczy!? - Ja nie chcę, żebyś sobie myślał, że cię nie szanuję… jesteś dla mnie bardzo ważny i zależy mi na tobie. Nie chcę, żebyś był na mnie zły i mnie ignorował – dodałam, unosząc na niego swój wzrok zbitego psa. I natknęłam się na te czekoladowe oczy. Tak hipnotyzujące. Czy wszyscy Kaulitzowie muszą mieć takie oczy!? To jest zbyt wiele na mój kobiecy rozum. Jaki rozum… Totalnie go tracę, gdy widzę te ślepia. I okazuje się, że nieważne, który Kaulitz je posiada. Reakcja mojego organizmu jest niemal identyczna.

- Nie oczekuję od ciebie, że będziesz mi się tłumaczyła. Po prostu było mi przykro, że mnie okłamałaś. I masz rację, wyglądało to dwuznacznie. – Nareszcie się odezwał, kamień z serca. Odżyła we mnie nadzieja.

- Ale to tylko tak wyglądało. Już nigdy cię nie okłamię, obiecuję. Tylko nie gniewaj się na mnie, proszę… - wyszeptałam, spuszczając głowę. Jeszcze nigdy mi tak nie zależało, naprawdę nie wiem, co się ze mną stało. Może po prostu są takie osoby, o które trzeba walczyć mimo wszystko…? Bill z pewnością do takich należał. Odkąd go poznałam, czułam, że jest dobrą osobą i że warto inwestować w tę znajomość. - Już zawsze będę z tobą szczera… - Tyle deklaracji, co teraz, chyba jeszcze nie złożyłam nigdy w swoim całym życiu. Kto, by pomyślał, że kiedykolwiek będę się tak płaszczyć przed jakimś chłopakiem. Ale tak właśnie było. I wcale mi to nie przeszkadzało. Są rzeczy ważniejsze niż moja duma.

- Nie gniewam się – chwycił delikatnie mój podbródek, unosząc moją głowę, bym na niego spojrzała. Znowu ten uśmiech i TE oczy! Dosłownie zatopiłam się w jego czekoladowych tęczówkach… I to było naprawdę bardzo dziwne uczucie. Uczucie, które zalało mnie całą. Od stóp po głowę. I jakby to uczucie, też właśnie, rozlało się gdzieś w moim żołądku, powodując takie przyjemne ciepełko. A to takie ciepełko, wstrząsnęło moim ciałem i chyba umysłem także. Bo całkowicie przestałam racjonalnie myśleć. Po prostu patrzyłam w te jego ślepia i już byłam w całkiem innym świecie. W świecie, w którym zdecydowanie nie istniało coś takiego, jak ROZUM.

Przybliżyłam się nagle do niego, nie spuszczając wzroku z jego rozpromienionej twarzy. I o ile wcześniej było mi ciepło, teraz poczułam, że robi się naprawdę gorąco. Nie wiem, jak do tego w ogóle doszło, że musnęłam jego wargi. Delikatnie niczym muśnięcie skrzydeł motyla. Przyszło mi to z taką łatwością i naturalnością, jakby to było czymś całkiem normalnym. Ale nie było. I doskonale o tym wiedziałam. Zarówno ja, jak i Bill. Nie mam pojęcia, co w ogóle mnie do tego podkusiło. Mimo tego wszystkiego nie mogłam po prostu się powstrzymać, żeby tego muśnięcia nie zamienić w prawdziwy pocałunek. Tym bardziej że on się w ogóle nie sprzeciwił. Co prawda musiała minąć dłuższa chwila, zanim to odwzajemnił, ale jednak to zrobił. Nie powinien był tego robić! Dlaczego mnie nie odepchnął!? Przecież to jest niedorzeczne. Obydwoje jesteśmy niedorzeczni. To nie powinno mieć w ogóle miejsca! Więc, dlaczego wciąż się całujemy!? Nagle cała przyjemność zaczęła, gdzieś ulatywać. Moja świadomość chyba zaczynała właśnie wygrywać walkę z głupią chwilą zapomnienia. Docierało do mnie, że coś jest nie tak. To nie tylko powinno mieć miejsca, ale dodatkowo nie powinno go mieć Z NIM. To nie była ta osoba.

Drgnęłam cała, gdy przed oczami, które cały czas miałam zamknięte, zobaczyłam Toma. To była chwila, w której odskoczyłam od niego, jak oparzona.

-Boże, nie mogę… Przepraszam! – Wydukałam, zszokowana. Czarnowłosy patrzył na mnie, prawdopodobnie nic nie rozumiejąc. Tylko tyle byłam w stanie teraz wyczytać z jego twarzy. Jedno, wielkie zdezorientowanie. Ja sama nie wiele teraz wiedziałam. Wydawało mi się, że zrobiłam coś bardzo złego… Przecież to mój przyjaciel! Boże… – Bill, ja przepraszam… naprawdę nie wiem, dlaczego to zrobiłam… to w ogóle nie powinno się stać. Tak bardzo mi przykro…

Tak, Carmen, jesteś mistrzynią w niszczeniu wszystkiego. Najpierw kłamstwem i hipokryzją, a potem… a potem jeszcze gorszym zachowaniem. Kto tak w ogóle robi!? Teraz on ci na pewno nigdy tego nie wybaczy. Przekroczyłaś granicę, idiotko! Jak mogłaś, być tak głupia!?

- Spokojnie… Nic się przecież nie stało. - Poczułam jego rękę na ramieniu, cały czas uśmiechał się do mnie ciepło. Dlaczego on tak zareagował? Naprawdę nie miał mi tego za złe? Ale odwzajemnił pocałunek… Zrobił to. Czy to tylko grzeczność z jego strony? Bill jest w końcu cudowny i cholernie dobry, więc tak. To na pewno była uprzejmość. Nie chciał mnie odtrącać. A powinien. Tak bardzo powinien! I jakim cudem, ja do cholery, ujrzałam Toma!? Całując się z jego bratem! To niedorzeczność! Jestem potworem! Gdyby Bill tylko wiedział… Zapewne już nie byłoby mu tak łatwo uznać to za NIC. - To tylko taka chwila. – Dodał, wyrywając mnie z otchłani moich rozhisteryzowanych myśli i uczuć.

- Nie jesteś zły? – Zapytałam, spoglądając na niego niepewnie. Czułam, że cała wręcz drżę. Ja chyba potrzebuję pomocy jakiegoś psychologa. Psychiatry od razu.

- Nie jestem. Wiem, że to nic nie znaczyło. Nie przejmuj się tym. – Rzekł jak gdyby nigdy nic. Wie.? Skąd wie.? Dlaczego…

- Ale ja naprawdę nie wiem, czemu to zrobiłam… Jesteś cudownym chłopakiem, ale ja nie potrafię się z tobą całować…- wyznałam, będąc z nim chyba, aż za bardzo szczera. Nie wiem, czy właśnie to chciałby teraz usłyszeć. Wspominałam już, jak wielką idiotką jestem?

- No cóż, najwyraźniej ktoś inny jest w tym lepszy. A ja jestem tylko twoim przyjacielem. - Zaśmiał się. Zrobiło mi się trochę lepiej. Minimalnie lepiej. Choć nadal w głowie miałam obraz nas całujących się razem i twarz Toma, która mi wyskoczyła w trakcie. Ten debil naprawdę musi być wszędzie! Nawet gdy całuję się z innym! Może naprawdę mam coś nie tak ze swoją psychiką, skoro dzieją mi się tak popaprane rzeczy. Uh. Kimkolwiek Bill, by dla mnie nie był i nawet jeżeli nic do niego nie czuję w kontekście romantycznym, nie zasługiwał, by w trakcie pocałunku z nim, myśleć o kimś zupełnie innym. W dodatku jego bliźniaku. Nigdy w życiu mu o tym nie powiem.

- Dobra, Carmen… Skoro już sobie wszystko wyjaśniliśmy, to chodźmy do reszty, bo zaczną się martwić. - Powiedział po chwili. - a i nie bocz się tak na Toma, to nie jego wina, że pod łóżkiem był pająk. Ale muszę ci powiedzieć, że po tym złożył skargę na sprzątaczkę… chyba ją zwolnią.

- On czasami zachowuje się jak dziecko…- westchnęłam cicho, ale w duchu mimo wszystko się śmiałam. Bo on jest taki głupi, a jego głupota taka śmieszna. Nie, żebym ja była mądra. Właśnie się wykazałam już swoją ekstra mądrością, całując swojego najlepszego przyjaciela. Może jednak mam coś wspólnego z tym kretynem.

- Ale uwierz mi, że nie jest taki zły, na jakiego wygląda — zapewnił mnie, wychodząc z pomieszczenia.

- Wiem… - mruknęłam właściwie już sama do siebie i podążyłam za nim, uśmiechając się pod nosem… Jestem nienormalna.

#

- Mogę prosić autograf?

Szłam właśnie do hotelu, gdy usłyszałam za sobą dziwnie znajomy, męski głos. Obróciłam się w jego stronę i zamarłam. To nie był jakiś zwyczajny fan. Przez moment miałam ochotę po prostu uciec. Ale jakby to wyglądało? Poza tym mam ochronę. Nic mi nie grozi. Nie mam pojęcia, skąd ten człowiek się tutaj wziął. Przez niego wróciły wszystkie moje koszmary.

- Co ty tutaj robisz?! – Syknęłam, nie mogąc uwierzyć, że on naprawdę przede mną stoi. Do czego się jeszcze posunie? Czy naprawdę tak trudno zrozumieć, co znaczy „nie”? Niektórych, to wyraźnie przerasta. Aż trudno uwierzyć, że istnieje na świecie, ktoś głupszy od Kaulitza. A jednak.

- A wpadłem na koncert. Całkiem nieźle grasz na tej swojej gitarce. Zastanawiam się, czy w czymś innym też jesteś taka dobra. - Uśmiechnął się znacząco, bawiąc się przy tym kosmykiem moich włosów. Myślałam, że go zabiję na miejscu. Uduszę gołymi rekami!

- Zabieraj te łapy! - Gwałtownie odtrąciłam jego rękę i cofnęłam się, dla własnego bezpieczeństwa. - Mówiłam ci, żebyś się ode mnie odwalił! Nie rozumiesz?

- Nie tak głośno, słonko. I nie złość się, bo złość piękności szkodzi – Perfidny uśmiech nie schodził z jego obleśniej twarzy, co tylko mocniej mnie rozjuszało.

- Czego chcesz? – warknęłam, mając już dosyć jego gadania. Nie wiem, jak można być tak natrętnym. To jakiś psychol… Ewidentnie. Nie potrzebowałam nawet więcej czasu, by się w tym utwierdzić.

- Już ci mówiłem, że ciebie. A ty mi uciekłaś.

- Spieprzaj. Nie będziesz miał MNIE, już ci mówiłam. Daj sobie spokój. - Prychnęłam ze złością. No po prostu, bardzo mi przykro, że jego marzenia się nigdy nie spełnią. Nie wierzę, że to się dzieje naprawdę. Że przyjechał tu za mną specjalnie, żeby mnie dręczyć i abym mu kolejny raz uświadomiła, że nic z tego nie będzie. - I nawet mnie nie dotykaj! Bo będziesz miał problemy. – Zagroziłam, wskazując na dwóch ochroniarzy, stojących w pobliżu. Pewnie, gdybym zaczęła podejrzanie gestykulować albo bardziej krzyczeć, już by rozwiązali mój kłopot, zjawiając się obok. Dlaczego od razu tego nie zrobiłam? Przynajmniej, nie psułabym sobie nerwów.

- Ty mi grozisz?- zaśmiał się. Miałam ochotę go dosłownie zabić. Stojąc przed nim, czułam każdą komórką swojego ciała, czym jest tak naprawdę nienawiść. To jak często powtarzałam, że nienawidzę Toma, było niczym w porównaniu z nienawiścią do tego faceta.

- Nie. Tylko ostrzegam. Bo teraz jestem pod ochroną, rozumiesz? I możesz wsadzić sobie te swoje głupie gadki tam, gdzie słoneczko nie dochodzi.! Nie zbliżaj się do mnie, nie dotykaj mnie i nie mów do mnie! - wyrecytowałam głośno, tak aby wszystko do niego dotarło. Nikt tak bardzo nie wyprowadzał mnie z równowagi, jak on, nawet Kaulitz. Tom przy nim zaczynał naprawdę błyszczeć niczym gwiazda na moim ciemnym, burzliwym niebie. - Wszystko jasne? To się cieszę. Żegnam.- zakończyłam i odwróciłam się od niego. Miałam już zamiar iść do hotelu, ale uniemożliwił mi to jego uścisk na moim nadgarstku. O nie. Tego już za wiele. To był moment, w którym pierwszy raz zamierzałam poprosić szanownych panów z ochrony o pomoc w obiciu niemile widzianej mordy tego typa. Czy pobicie wchodziło w ogóle w zakres ich obowiązków?

- Musiałem się trochę namęczyć, żeby twoja siostrzyczka powiedziała mi, gdzie jesteś. - Wycedził oschłym i nieco przyciszonym głosem. Aż coś mnie ukłuło w środku, gdy wspomniał o Melanie. Tylko nie moja siostra. – Więc teraz wynagrodź mi to.

- Co? - Spojrzałam na niego, tracąc już wątek. Co ma z tym wszystkim wspólnego moja siostra? Jeżeli on jej coś zrobił? Przysięgam, że go zabiję. I nikt nie będzie musiał mi w tym pomagać. - Melanie powiedziała ci, gdzie jestem?

- Dokładnie. Oczywiście nie tak od razu… na początku walczyła jak lwica, ale potem…

- Co jej zrobiłeś?! - Przestałam już nad sobą panować. Rzuciłam się na niego, czując, jak cała gotuje się w środku. Zaczęłam się z nim szarpać, choć był zdecydowanie silniejszy i bardzo łatwo mu przyszło okiełznanie mnie. Niewiele jednak teraz do mnie docierało. Wpadłam w jakiś trans. Strach paraliżował mój umysł. – Gdzie ona jest!?

- Spokojnie… Myślę, że się dogadamy. - Odepchnął mnie lekko od siebie. Cała wręcz drżałam ze złości i przerażenia. Cholernie bałam się, że Melanie coś się stało… Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdyby ten drań coś jej zrobił i to przeze mnie.

- A ja myślę, że nie.! Gdzie ona jest do cholery!? - Krzyknęłam, nie mogąc już dłużej wytrzymać. Tym samym wzbudziłam zainteresowanie ochrony, która teraz niepewnie spoglądała w naszą stronę. Chyba nie wiedząc za bardzo, czy powinna zareagować, czy też nie. Mnie było wszystko jedno. Liczyła się tylko Melanie.

- Ciszej, bo panowie jeszcze wkroczą do akcji i narobisz kłopotu.

- Narobię kłopotu? Człowieku ja cię, zaraz rozszarpie! Gadaj, gdzie jest moja siostra! - W ogóle nie miałam zamiaru spuszczać z tonu. Nawet jakbym chciała, nie potrafiłam. Emocje wzięły górę, a ten koleś doprowadzał mnie do białej gorączki. Chciałam tylko usłyszeć, co z moją siostrą. Czy jest bezpieczna? Nic więcej mnie nie interesowało, a ten dupek grał na zwłokę!

- Żyje. Nie martw się — mruknął bez przekonania, rozglądając się niepewnie dookoła. - Możemy się dogadać. Ładnie tu… a ty pewnie masz swój pokój, nie?

- Nie. - Zaprzeczyłam, kłamiąc przy tym. Głos cały czas mi drżał, a myśli krążyły wokół Melanie. Wiem, że jak będę tak go traktowała, to nigdy się nie dowiem, co z nią się dzieje… ale przecież nie pozwolę mu, żeby robił sobie, co chce. Nie może mnie zastraszyć. Przecież… Przecież ja teraz jestem kimś. Mam ludzi, którzy mi pomogą. Prawda.?

- Jak to? No, nie… to trochę psuje moje plany.

- Jakie plany, do cholery? – wysyczałam, patrząc na niego z obrzydzeniem… Boże, co ja mam robić!? Zaczynam się gubić. Było mi dużo łatwiej, jak nie myślałam, że ten dupek, może skrzywdzić moją siostrę. Mam tylko ją! Jeśli coś jej się stanie! Mój Boże! Dlaczego zawsze my?! - W ogóle, po co ja z tobą rozmawiam? Od tego jest policja… - zaczęłam, chcąc go wystraszyć. Łapałam się już wszystkiego. Ale od razu mi przerwał.

- Teraz policją mnie straszysz? I co im powiesz?

- To, że mi grozisz i szantażujesz! A jak dodam coś więcej, to też uwierzą — stwierdziłam z udawaną pewnością w głosie. Miałam nadzieję, że chociaż trochę da mu to do myślenia i odpuści. Nadzieja matką głupich. A ty jesteś bardzo głupia i naiwna Alyson.

- A pomyślałaś o swojej siostrzyczce? Biedna, jest taka przerażona…

Czułam, jak z każdym jego słowem robi mi się gorzej. Założę się, że byłam już blada jak ściana. Serce kołatało mi w piersi, a oczy zaszły łzami. Głos zdążył już ugrząźć w gardle. To się nie dzieje naprawdę. Błagam, niech ktoś mi powie, że to się nie dzieje naprawdę…

- Carmen! Wszystko w porządku?!

Głos, który dobiegł nas spod wejścia do hotelu, był dla mnie, jak kubeł orzeźwiająco-kojącej wody. To Tom stał tam i patrzył w naszym kierunku. Jego twarz wyrażała niepokój i chyba moje zrozpaczone spojrzenie było dla niego ewidentną odpowiedzią, że nie jest w porządku. Nie wiedziałam nawet, co mam mu odpowiedzieć… bo nie wiedziałam też, co się stanie, gdy zaprzeczę na głos. Przecież ten człowiek jest zdolny do wszystkiego. Ale nie pozwolę, aby krzywdził moją siostrę. To była prawdziwa walka. Walczyłam z samą sobą. Ze swoich strachem, z tym, co jest słuszne, a co nie.

Spojrzałam na stojącego przede mną Herego, który był wyraźnie niezadowolony z widoku Toma, a jego mina wskazywała jednoznacznie, że jak coś mu powiem, to i on mi się odpłaci. Poczułam się, jakbym dotarła do ślepej uliczki. Jak w tym śnie. Bez wyjścia… jak nie powiem prawdy Tomowi, będzie ze mną źle. A jak powiem? To będzie jeszcze gorzej… gdybym tylko miała pewność, że Melanie nic nie jest. Ale jej nie miałam. Nie miałam tej cholernej pewności, a przede mną stał największy psychopata tego świata, który groził, że ją skrzywdzi.

- Radziłbym milczeć. - Złowrogi szept bruneta stawiał mnie w coraz gorszej sytuacji. O ile mogła być dla mnie jeszcze gorsza. Obróciłam się niepewnie w stronę wciąż oczekującego odpowiedzi Kaulitza. Uniosłam swój przerażony wzrok, żeby na niego spojrzeć. Nie mogę go okłamać… I nie mogę wyznać prawdy.

- Wszystko w porządku, Carmen? - znowu to pytanie. Znowu ten głos. Aż chciałoby się krzyknąć: nie, uratuj mnie, proszę…