85. '...on umrze razem z nią.'

 

-Ja oczywiście nie muszę o niczym wiedzieć!- Fuknęła rozzłoszczona kobieta spoglądając z wielkim wyrzutem na syna.- Wiem, że się pokłóciłam z Tomem, ale... ale to nie powód, abym dowiadywała się o takich rzeczach z telewizji. To jest mój syn!

-Mamo, przepraszam... w ogóle o tym nie pomyślałem.- Bill spuścił głowę. Rzeczywiście w ogóle nie myślał o tym, aby kogokolwiek informować o całej sytuacji. Ale może to i lepiej, że dowiedziała się teraz, a nie wcześniej? Przynajmniej nie musiała razem z nim tak bardzo przeżywać...

-To przez tą dziewczynę. Gdyby nie ona, nic by się nie stało.- Rzekła głosem wypełnionym goryczą, a czarnowłosy spojrzał na nią z zaskoczeniem. W pierwszej chwili nie wiedział o kim mówi, ale prędko wszystko zrozumiał i nie mógł uwierzyć, że mówi to jego matka.

-Jak możesz? Carmen, nie jest niczemu winna.

-To przecież ją chcieli zabić! A mój głupi syn naraził własne życie!

-Przestań, on ją kocha!- Uniósł się z trudem nad sobą panując.- Nie masz pojęcia ile razem przeszli i ile teraz przechodzą. Nie masz prawa jej oceniać, bo nawet jej nie znasz. A twój „głupi syn”, zrobi dla niej wszystko. A jeżeli ona teraz umrze, on umrze razem z nią.

-Co ty mówisz! Na pewno na to nie pozwolę, ona nie zabierze mi syna!

-Jesteś okropna, w ogóle cie nie poznaję! Ta dziewczyna walczy o życie, a ty... nie wierzę, że jesteś moją matką.- Pokręcił głową odchodząc od niej. Nie miał już siły dłużej z nią rozmawiać, to zbyt wiele... Carmen, dla niego też była bardzo ważna i również zrobiłby dla niej wiele. Choćby ze względu na brata.

-Bill, w porządku?

-Tak, po prostu...nie wiem, co się z nią dzieje.- Odparł spoglądając na blondynkę.- Niech to wszystko już się skończy...- Przytulił się do niej mocno.

-Jeszcze trochę...Wytrzymamy, Bill. A potem już będzie dobrze.- Pogładziła go po plecach.-Idziesz do Toma?- Odsunęła się od niego, zaprzeczył kręcąc głową.

-Już dzisiaj wystarczy mu mojego towarzystwa, chciałbym pojechać z tobą. Właściwie nie mieliśmy okazji porozmawiać...

-A o czym ty tak chcesz ze mną rozmawiać? Mówisz o tym już od wczoraj.- Zmarszczyła brwi przyglądając mu się uważnie.

-Porozmawiamy w domu.- Stwierdził łapiąc ją za rękę. To nie było według niego odpowiednie miejsce na takie rozmowy. Poza tym, ma już serdecznie dosyć zapachu szpitala.

-W czyim domu?

-Z tego co się orientuję, z nas dwojga, tylko ja mam dom, skarbie.- Przypomniał jej i poprowadził ją w stronę windy. Blondynka już nic nie powiedziała. Wydawało jej się, jakby trochę przeszkadzało mu to, gdzie mieszka. Choć wczorajszej nocy nie miało, to znaczenia...

#

Gitarzysta omiótł zaspanym wzrokiem pomieszczenie. Nic się nie zmieniło, nadal był w szpitalu, a miał nadzieję, że gdy się obudzi wszystko okaże się tylko snem. Bardzo tęsknił za Carmen i mimo tego, że przyjaciele zapewniali go, że wszystko jest w porządku on czuł niepokój. Bo odkąd się obudził, nie widział jej nawet przez chwilę... dlaczego? Chyba mogłaby na kilka minut opuścić swoją salę i do niego przyjść. Czułby się znacznie spokojniej.

-Synku...- Dopiero teraz spostrzegł, że nie jest sam. Zdziwił go widok matki, choć to chyba normalne, że interesuje się swoim dzieckiem.- Okropnie mnie wystraszyłeś... co ci w ogóle strzeliło do głowy?- Jej głos wypełniony był troską, jednak wcale mu się to nie podobało. Już wiedział, że ona nic nie rozumie, a przede wszystkim nie zmieniła zdania, co do jego związku.

-A co jest dziwnego w tym, że chroniłem swoją przyszłą żonę?- Specjalnie podkreślił ostatnie słowa. Chciał jej uświadomić, że choćby nie wiadomo jakich argumentów użyła, on nie zmieni decyzji, a już na pewno się nie odkocha. I przykre, że jego własna matka, tak bardzo go zawiodła.

-Tom, jesteś naprawdę nieodpowiedzialny. Naraziłeś własne życie.- Pokręciła głową z niedowierzaniem.

-Twoim zdaniem miałem pozwolić, aby ją zastrzelili? Miałem patrzeć, jak kobieta którą kocham umiera wraz z moim dzieckiem!?- Spojrzał na nią z żalem, który wypełniał go całego i było mu z tym naprawdę źle. Nie chciał się tak czuć.

-Nie wiedziałam, że była w ciąży...- Rzekła cały czas spokojnym głosem i dopiero po chwili zorientowała się, że użyła czasu przeszłego.- Oczywiście rozumiem, że ją kochasz, ale żeby od razu się żenić?- Szybko zmieniła temat, aby przypadkiem nie domyślił się, że coś jest nie tak. Wiedziała, że nie może się denerwować, a taka wiadomość, na pewno by mu nie pomogła.

-O co ci chodzi? Zawsze narzekałaś, że nie mam dziewczyny i że nigdy się nie ustatkuję, a teraz kiedy naprawdę kocham i jestem szczęśliwy, masz pretensje.

-Bo uważam, że nie jesteś jeszcze na tyle dojrzały, aby robić tak ważne kroki.

-Nie jestem tobą mamo, to że ty pomyliłaś się co do ojca, nie znaczy, że ja robię błąd chcąc żenić się z Carmen. Kocham ją ponad wszystko, jest dla mnie najważniejsza i nie wyobrażam sobie bez niej życia.- Oświadczył stanowczo, co ją wręcz przeraziło. Bo jeżeli ta dziewczyna umrze?

-Postaram się uszanować twoją decyzję, jesteś moim synem.- Westchnęła cicho.

-Zależy mi, abyś poznała i zaakceptowała Carmen. Było jej przykro, że tak od razu ją przekreśliłaś.

-Nie przekreśliłam jej!- Zaprzeczyła gwałtownie.-Nie chciałam, żeby tak wyszło. Przemyślałam wszystko i naprawdę chciałabym naprawić swój błąd.

-W takim razie idź do niej.

-Jeszcze nie teraz synku, najpierw oboje musicie dojść do zdrowia.- Uśmiechnęła się do niego ciepło.

-Wiesz, że będziesz babcią?- Obdarzył ją swoim radosnym spojrzeniem. Nie mogła tego znieść...czuła, że zaraz wszystko mu powie. On naprawdę był szczęśliwy. Jej niedojrzały syn, dorósł. I chciał zostać ojcem... tak bardzo tego chciał. Nic nie mówiąc uśmiechnęła się tylko do niego przytakując mu głową.

-Śpij synku...śpij...- Otuliła go kołdra i pogłaskała go po głowie. Chłopak zamknął powieki bardzo szybko oddając się w objęcia morfeusza. Nieświadomy niczego... ale tak podobno miało być lepiej.

#

Weszła za chłopakiem do zupełnie pustego domu, zwykle gdy tu przychodziła zawsze ktoś się kręcił, a teraz cisza...ostatni raz była tu, gdy chciała porozmawiać z Carmen, tego dnia też dowiedziała się o jej chorobie. To był zdecydowanie jeden z tych najgorszych dni, albo może jedyny.

-Zrobię nam herbaty.- Odezwał się czarnowłosy podążając do kuchni. Dziewczyna bez słowa udała się za nim i usiadła przy stole przypatrując się uważnie jego czynnością. Przypomniała sobie pewien wieczór, kiedy przyszła do niego, a on robił jej kakao... wtedy jeszcze byli przyjaciółmi. Więc może jednak to prawda, że kobieta i mężczyzna nie mogą się przyjaźnić?

-cześć. Nie przeszkadzam?

-nie!-zaprzeczył głośno, otwierając szerzej drzwi, aby mogła wejść.-proszę...wejdź...

-a wszystko w porządku?-zapytała spoglądając na jego rękę, którą natychmiast opuścił spostrzegając na czym spoczywa jej wzrok.

-tak, tylko miałem mały wypadek.-mruknął zamykając drzwi. Było mu trochę głupio, bo pewnie nie wyglądał najlepiej z czerwonym nosem. A to wszystko przez głupiego Toma.

-Jezu, a co się stało?

-Tom...a nieważne wiesz...chodź do środka. Napijesz się czegoś?-zmienił temat nie chcąc opowiadać o swoich niemiłych przeżyciach z bratem.-zimno na dworze. Zrobię ci gorące kakao.

-dzięki- uśmiechnęła się serdecznie w jego stronę zdejmując buty, po czym podążyła za nim do kuchni.-wydaje mi się, czy Tom daje ci nieźle popalić?-Oparła się o szafkę uważnie obserwując jego zwinne ruchy. Jak na chłopaka, całkiem nieźle poruszał się w kuchni. A to przecież nie taki zwykły chłopak.

-i to jeszcze jak. Cały czas chodzi jakiś nadąsany i ma do mnie pretensje.-odparł z grymasem zalewając ciemną substancję w niebieskim kubku, gorącym mlekiem.

-myślisz, że chodzi im o to co zrobiliśmy?

-im? Czyli Carmen też jest dziwna?- obrócił się w jej stronę, a ona skinęła twierdząco głową na potwierdzenie. To dopiero pierwsza część ich planu, a już odczuwają na sobie jego konsekwencje. -jakby mogła zabiłaby mnie przez telefon...chciała się jeszcze spotkać, ale wolałam nie ryzykować..

powiedziałam, że nie mogę.

-muszą ochłonąć, wtedy wcielimy w życie drugą część planu.-stwierdził stawiając kubek na stole- siadaj.- polecił po czym sam zajął miejsce na krześle- powinniśmy mieć chyba jeszcze plan B.

-no wypadałoby. Ale teraz twoja kolej. Masz jakiś pomysł?

Uśmiechnęła się do siebie na samo wspomnienie tamtego dnia. Chyba trochę się zmieniła... a może nawet bardziej niż trochę.

-Bill, pamiętasz jak chcieliśmy, aby Tom i Carmen byli razem?- Zapytała spoglądając z rozbawieniem na chłopaka, który również się rozpromienił.- To było takie dziecinne... a oni i tak sami sobie poradzili. I proszę... teraz nie widzą świata poza sobą.

-Ale chyba fajnie się wtedy bawiliśmy, zresztą gdybyśmy nie próbowali może byśmy się tak dobrze nie poznali i teraz nie byli razem.- Stwierdził.- A to byłaby wielka strata dla świata.- Puścił jej oczko i odwrócił się, aby zalać herbatę. Po chwili znowu ujrzała jego uśmiechniętą twarz, postawił dwie szklanki na stole i usiadł naprzeciwko niej wlepiając w nią swoje czekoladowe tęczówki.- Kocham cię.- Szepnął łapiąc ją za rękę.- Dlatego chce, żebyś była szczęśliwa. Nie zrozum mnie źle, zupełnie nie przeszkadza mi to, gdzie pracujesz i gdzie mieszkasz, bo właściwie nie to się liczy, ale... chciałbym, abyś robiła to, co naprawdę lubisz.- Starał się odpowiednio dobierać słowa, aby nie powiedzieć, czegoś co mogłoby zaszkodzić. Nie chciał jej w żaden sposób urazić...- A na pewno nie marzyłaś o tym, aby sprzątać i martwić się, czy wystarczy ci pieniędzy, aby zapłacić swoją połowę czynszu. Wiem, że chciałaś się usamodzielnić i w żadnym wypadku nie chce ci tego zabraniać, ani cie ograniczać.

-O czym ty mówisz?- Patrzyła na niego zdumiona nie mając pojęcia do czego tak naprawdę zmierza. Dziwnie się czuła, gdy mówił w ten sposób...

-Chciałbym ci pomóc...żebyś mogła pójść na studia, tak jak chciałaś.- Odparł niepewnie obawiając się jej reakcji.

-Naprawdę?

-Mam możliwości, aby ci pomóc dlatego ci to proponuję. Jesteś moją dziewczyną, chcę dla ciebie jak najlepiej...

-Jesteś kochany, ale...

-Sara, proszę nie mów, że nie możesz. Mogę zrozumieć, że chcesz mieszkać z koleżanką, ale pozwól mi znaleźć ci odpowiedniejszą pracę i opłacić studia.- Przerwał jej spodziewając się, co chciałaby powiedzieć.

-To za wiele, Bill... nie chcę być od ciebie uzależniona. Nie czułabym się dobrze przyjmując od ciebie jakiekolwiek pieniądze...

-Ależ nie dam ci żadnych pieniędzy, po prostu sam za wszystko zapłacę.- Wzruszył ramionami,a blondynka uśmiechnęła się mimowolnie. Cały Bill, zawsze znajdzie jakieś wyjście z sytuacji...- A co do pracy, to jest propozycja w redakcji jakiejś gazety. Wysyłałabyś maile i coś tam jeszcze, nie musisz mieć nawet żadnych kwalifikacji.

-Jasne, wystarczy, że ty nią jesteś.

-Czym jestem?

-Moja kwalifikacją.- Zaśmiała się i podniosła się z miejsca podchodząc do niego.- Kocham cię.- Pocałowała go krótko w usta.- Przemyślę to, ale nie twierdzę, że się zgodzę.

-Mnie się nie odmawia.- Wyszczerzył się i pociągnął ją na swoje kolana.-A co do mieszkania, to moja propozycja też jest aktualna... chętnie podzielę się swoim pokojem...

-Bill!

-Tak tylko mówię... jakby co...- Zrobił niewinną minkę opierając głowę na jej ramieniu.- Bo fajnie by było, jakbyśmy mieszkali sobie tutaj we czworo...

 

###

 

Alleluja xD Mam mało czasu, więc się streszczam ;D A właściwie to nie mam nic szczególnego do powiedzenia...

I w ogóle to jestem zadowolona ze swojej inteligencji, nie ma to jak nie być blondynką(bez urazy, jakby co ;p) xD

I chyba zmienię nick, na Tortura... xD Nawet fajnie brzmi ^^

pozdrawiam ;*