009. "Będę miał blisko."

Rozdział 9

Piąta trzydzieści rano, a ja już na nogach… Jak ja to zrobiłam? To jakiś cud, że w ogóle wstałam po wczorajszej nocy. Nie mogłam spać, przez tego kretyna. Dobrze, że już dzisiaj mnie tu nie będzie. Francja czeka. W sumie, to zawsze marzyłam  żeby tam jechać… Ten zakład ma jednak jakieś plusy, bo gdyby nie on to bym się pewnie nie zgodziła na ich propozycję. I jak wiele by mnie ominęło! W sumie jakby się dobrze temu przyjrzeć, to tych pozytywów jest naprawdę wiele. Rozwijanie swoich pasji, zdobywanie nowych doświadczeń, zwiedzanie różnych krajów, poznawanie nowych kultur… Języków! Chociaż z językami akurat nie mam takich problemów, bo o dziwo pod tym względem jestem nieźle uzdolniona. Po francusku też trochę mówię, więc jakoś się dogadam z tamtejszymi ludźmi. Z pewnością lepiej od reszty zespołu, ha. Znowu zabłysnę. Kto wie, może zrobię pozytywne wrażenie na Inteligencie? W sumie nie do końca wiem, co mogłoby przyciągnąć jego uwagę. Zaintrygować…

Chowałam jeszcze ostatnie rzeczy do torby i sprawdzałam czy czegoś nie zapomniałam. W końcu długo mnie nie będzie… Właściwie to przecież tam są sklepy, w razie jakiegoś wypadku. Ale po co kupować coś, co się już ma w domu. Niepotrzebna strata pieniędzy. Nie jestem jeszcze taka bogata jak Bliźniacy, czy Gustav. Właśnie, jeszcze. Wspominałam już chyba o plusach? Mój Boże, co ja zrobię z tą całą kasą!

Jestem nawet trochę podekscytowana tym wszystkim. Dzisiaj jadę do Francji, a już po jutrze gramy tam koncert! Za jakiś czas kolejny, a później znowu inny kraj! To musi być niezwykłe przeżycie, jak grasz dla tylu ludzi, a oni się tym cieszą. Wiem, że bardziej się będą cieszyć chłopakami niż mną… ale i tak to jest ekscytujące. Niemniej, nie zmienia to faktu, że się boję. Czuję się jak taka malutka myszka, zagubiona w wielkim mieście. Nigdy nie grałam w żadnym zespole, a na dodatek tak bardzo sławnym. Zdaję sobie sprawę z tego, że muszę być dokładna w każdym calu i nie mogę popełnić najmniejszego błędu. Nadszedł czas, w którym na jakiś czas powinnam zapomnieć o zakładzie i zająć się tylko i wyłącznie muzyką. Teraz chyba to jest najważniejsze, a może nawet jak zapomnę o moim planie, to on jakoś sam się przede mną otworzy? W końcu taka wspólna praca zbliża. Oczywiście ja cały czas będę pamiętała o dystansie, który muszę trzymać. To on ma się zbliżać a nie odwrotnie!

- A ty co tak siedzisz? - Usłyszałam pytanie ze strony siostry, która właśnie wkroczyła zaspana do kuchni.

- Za wcześnie wstałam, denerwuje się trochę - wyznałam, naprawdę się teraz stresując. W tej chwili jak na zawołanie zapomniałam zupełnie o wszystkim, o zakładzie o wczorajszym telefonie od Harrego… Jeszcze nigdy się tak nie denerwowałam, zawsze byłam pewna siebie i tego co robię… Jednak wielki świat, sprawił, że stałam się taka malutka… Nie ukrywajmy, przede mną coś, z czym nigdy wcześniej nie miałam do czynienia. I choćbym nie wiem, jak bardzo pewna siebie była i tak pojawiają się obawy i wątpliwości. Nie chcę zawieść. A jestem tylko człowiekiem…

- Będzie dobrze, będę oglądała cię w telewizji - Uśmiechnęła się do mnie pokrzepiająco, siadając naprzeciwko.

- Mam nadzieję, że sobie poradzę – westchnęłam cicho.

- Och, siostra! Ty zawsze sobie radzisz! Jesteś niezwyciężona! – zawołała hardo, co chyba miało mnie zmotywować. Żeby to było takie proste! Jestem przerażona. Zbyt wiele myśli kłębi się w mojej głowie. Boję się, że to wszystko za dużo dla takiej osoby, jak ja. Powinnam wziąć się w garść. Aly, przecież dasz sobie radę. Zawsze dajesz. Aly… No masz. Udzieliło mi się. Ech, Kaulitz… mącisz mi w głowie. To ja miałam namącić w twojej…

#

Stałam w drzwiach patrząc wielkimi oczyma na Toma stojącego przede mną. Spoglądał na mnie pytająco z uśmiechem przylepionym do tej swojej idealnej twarzy. A ja jedyne o czym myślałam to to, że nie mogę pozwolić, żeby zobaczył jak bardzo się boję… Przecież on nie może tego wiedzieć! Chociaż w sumie… Miałam zapomnieć na razie o zakładzie. Zapomnieć o wszystkim…

- Gotowa?

- Yhy, tak…- skinęłam twierdząco głową, co nie do końca mogło wyglądać przekonująco. Pierwszy raz mam takie trudności z ukryciem swoich emocji. Miałam jednak nadzieję, że niczego nie zauważył. Ja w każdym razie nie zamierzałam czekać na jego ewentualną reakcję. Wzięłam od razu swoje rzeczy, które po chwili  zostały mi wręcz wyrwane przez Gitarzystę. Może gdybym nie była tak zestresowana, przejęłabym się jego kulturą i tym, jaki z niego dżentelmen. Ale byłam! I nie dało rady skupiać się teraz na jego uprzejmym zachowaniu.

Pożegnałam się z siostrą. Nie płakałam bo wiedziałam, że niedługo wrócę. Nie wyjeżdżam na Biegun Północny, tylko jadę w trasę koncertową… to jest różnica. Chociaż z drugiej strony, trochę płakać mi się chciało, ale to bardziej z nerwów. Wyszłam z domu, udając się w stronę wielkiego autobusu. Uważnie się rozejrzałam dookoła, wydawało mi się jakby ktoś się na mnie gapił… ale nic dziwnego, jestem tak zdenerwowana, że popadam już w paranoję. Poza tym, to Tokio Hotel. Bardzo możliwe, że w okolicy kręci się jakiś paparazzi albo jakaś fanka, czy nawet kilka…

- No chodź, Carmelko - Z chwilowego zamyślenia wyrwał mnie głos Dredziarza, który wskazywał mi wejście do tourbusa. Nawet to jego słodkie zdrobnienie dziś mnie nie drażniło. Przeciwnie, brzmiało dziwnie przyjemnie dla mojego ucha. Posłałam mu niewyraźny uśmiech i niepewnym krokiem weszłam za nim do środka… Od razu przeszedł mnie jakiś dziwny dreszcz. Może to z ekscytacji? Wiele razy widziałam artykuły z Tokio Hotel w gazetach i ten autobus, zawsze byłam ciekawa jak to jest jechać w takim luksusie, spędzać w nim tak dużo czasu… a teraz mogę sama się o tym przekonać. Można powiedzieć, że to też było moje takie małe marzenie… może niekoniecznie, akurat Tokio Hotel ale zawsze chciałam jechać takim „cudem”.

- Witaj, Carmen - Od razu podszedł do mnie David witając się ze mną. Jemu także posłałam tylko uśmiech, bo jakoś nie mogłam nic z siebie wydusić… - Podobno już wszystko doskonale grasz, to bardzo dobrze. Jednak wybraliśmy idealną zastępczynię Georga! Chłopcy, oprowadźcie Carmen po autobusie – dodał z entuzjazmem, wydając przy tym polecenie dla chłopaków.

- Jasne. Chodź, najpierw pokaże ci twoje łóżko – Tom wyrwał się jako pierwszy. Skinęłam więc głową i ruszyłam za nim…ciekawe dlaczego zaczął od łóżka. Czy naprawdę chcę to wiedzieć? Przynajmniej nieco się rozluźniłam. Tym bardziej, że Gitarzysta oprowadzając mnie po cały pojeździe opowiadał mi różne historie z poprzedniej trasy. To mnie znacznie uspokoiło. Poza tym, był bardzo miły. Traktował mnie zupełnie normalnie. Czy to nie jest jakieś podejrzane? A może on też postanowił na czas trasy coś zmienić..? Bardzo możliwe. W sumie, wiele mi tym ułatwi.

Gdy zakończyliśmy zwiedzanie, usiedliśmy na kanapie w głównym pomieszczeniu. Nawet nie zauważyłam kiedy ruszyliśmy… a jechaliśmy już chyba trochę czasu. Chłopcy już zdążyli zająć się swoimi sprawami. Dla nich taka podróż była na porządku dziennym. Cóż, ja pewnie też niebawem przywyknę. Najgorszy jest pierwszy raz. Autobus był dosyć ciasny, więc nawet siedząc na kanapie, czy rozdzieleni, byliśmy w zasięgu swojego wzroku. W każdym razie, bardziej się skupiałam teraz na tym, że siedzę tak blisko Kaulitza. Stykaliśmy się ramionami i to było dziwne. Nie rozumiem zupełnie, czemu miałam to bliżej niezidentyfikowane uczucie, gdy był tak blisko. W dodatku zrobiło się znacznie cieplej… Ja chyba już totalnie fiksuję.

Zerkałam na niego ukradkiem, gdy udzielał się w dyskusji z chłopakami. Miałam jego twarz tak blisko, że idealnie widziałam jej profil. Mogłam dostrzec każda zmarszczkę mimiczną, czy każdy inny detal na jego skórze. I nie, wcale nie było dziwne, że dostrzegam takie rzeczy. Dziwne było, że w ogóle się na niego gapię i go obserwuję. I ten mój cięższy oddech…

Ocknęłam się, gdy rozdzwoniła się moja komórka. Chyba pierwszy raz ktoś wybrał odpowiedni moment. Bo gdybym jeszcze trochę bezczynnie patrzyła się na Kaulitza, mogłoby to się dla mnie źle skończyć. Co się ze mną dzieje? Zamrugałam powiekami i sięgnęłam do kieszeni, wyciągając z niej dzwoniące urządzenie. Przeczytałam na wyświetlaczu imię mojej przyjaciółki i ze spokojem, odebrałam połączenie.

- Alyson! - Za nim się odezwałam usłyszałam krzyk przyjaciółki. Boże święty, czy ona chce mnie przyprawić o zawał nawet przez telefon?

- Hej, Sara… czemu tak krzyczysz?

- Dzwonił do mnie Harry! Pytał o ciebie! – wypaliła a mi, daję słowo, serce na moment zamarło. Nie wierzę. Nawet do niej? Zaraz zacznę się naprawdę obawiać tego typa. Co z nim jest nie tak?

-Boże, no i co mu powiedziałaś?

- Nie wiedziałam co mam mu powiedzieć… Powiedziałam, że wyjechałaś do Francji i że prędko nie wrócisz… Nie wiem, czemu on w ogóle do mnie dzwonił, skoro wypytywał o ciebie.

- Powiedziałaś dokąd!? – niemal zapiszczałam ignorując już pozostałe jej słowa. Skoro ten facet jest jakiś walnięty, wolałabym, żeby nie wiedział nic na temat mojej trasy z Tokio Hotel. Kto wie, co jeszcze mu strzeli do głowy. Myślałam, że podczas podróży, będę miała od niego święty spokój. Ale on nawet wydzwania do mojej przyjaciółki.

-No tak… a nie powinnam była?

- Nie wiem.. Wczoraj w nocy dzwonił i mi…- przerwałam przypominając sobie, że nie jestem sama. Zlustrowałam ukradkiem, po kolei wszystkich chłopaków. Na szczęście byli zajęci swoją zaciętą dyskusją i nie zwracali na mnie uwagi. Przynajmniej tak mi się wydawało. - I mi groził – dokończyłam niezbyt głośno.

- No to pięknie… Dobrze, że wyjechałaś, przynajmniej jesteś bezpieczna. Czego on w ogóle od ciebie chce?

- A jak myślisz? Ma jakąś obsesję na moim punkcie. I tak się go nie boję, nic mi nie zrobi.

- Uważaj lepiej na siebie. Myślałam, że mi się tylko wydaje… ale po tym, co mi powiedziałaś, zaczynam się poważnie martwić. Brzmiał dosyć dziwnie.

- Nie martw się o mnie. Poradzę sobie – zapewniłam ją, nie chcąc by się niepotrzebnie przejmowała. Na razie przecież nie ma czym. Nie warto brać wszystkiego tak na serio. Jestem pewna, że to jeden z tych, którzy maja więcej do powiedzenia, niż cokolwiek zdolni są zrobić. Poza tym ja będąc z Tokio Hotel, jestem bezpieczna. Na każdym kroku towarzyszy nam ochrona. Nic mi się nie stanie.

- No dobrze, ale i tak uważaj. Odezwij się, gdy będziecie na miejscu. Trzymaj się.

- No okej, papa – Pożegnałam się i zakończyłam połączenie chowając z powrotem telefon. Przyznam, ta rozmowa znowu mnie rozstroiła. Nie wierzę, że zadzwonił nawet do Sary. Dlaczego on tak się uparł? Czy na tym świecie nie ma innych dziewczyn? Przecież nie ma we mnie nic nadzwyczajnego…

Westchnęłam głęboko i nagle zdałam sobie sprawę, że ktoś uporczywie mi się przygląda. Kaulitz. Czyżby coś słyszał..? Chyba nie… Lepiej żeby nie słyszał. Posłałam mu delikatny, niepewny uśmiech i wstałam z miejsca kierując się do toalety… Kto wie, jeszcze zechciałby zacząć jakąś niewygodną dla mnie rozmowę.

Czy ja powinnam się bać? Po prostu już głupieję od tego wszystkiego. Naprawdę, brakowało mi tylko pogróżek od jakiegoś psychola! Boże, jak dobrze, że niedługo będę całkowicie poza jego zasięgiem. Nie mam czym się przejmować. Muszę się skupić na trasie. Tak będzie najlepiej.

#

Droga potwornie się nam dłużyła. Każdy miał jakieś zajęcie tylko mi go brakowało. Gustav spał, Bill pisał coś na kartce, Tom słuchał muzyki… a ja? Ja bezmyślnie leżałam na łóżku i gapiłam się w sufit… a właściwie w dach autobusu. Za jakieś pół godziny mamy postój. Jost mówił, że musimy zjeść coś porządnego… porządnego, co jego zdaniem jest porządne?

Ja się chyba zanudzę na śmierć… Chciałabym już być na miejscu, w pięknej Francji. Oczywiście wiem, że nie jadę tam na wakacje… ale i tak przecież między koncertami będziemy mieli jakieś dwa dni przerwy. I przez ten cały czas nie będziemy tylko ćwiczyć. Wtedy właśnie wykorzystam ten moment i udam się na zwiedzanie kraju… a właściwie miasta. A w jakim właściwie to mieście będzie? Paryż? O tak… Paryż… będzie pięknie. Przymknęłam powieki rozmarzona. Wyobraźnia zaczęła mnie ponosić, aż w końcu zasnęłam…

- Carmen, wysiadamy…- poczułam jak ktoś delikatnie mnie szturcha. Otworzyłam oczy i ujrzałam twarz Billa. Dobrze, że nie miał nastroszonych włosów, bo mogłabym się przerazić. A tak przyjemnie mi się spało… - Idziemy na obiad.

- Yhy, już wstaję - Podniosłam się i rozciągnęłam, następnie zeskoczyłam z łóżka udając się za Billem. Wysiedliśmy wszyscy i poszliśmy do restauracji, w której David sam zamówił nam posiłek, gdyż stwierdził, że za długo się zastanawiamy a on nie ma na to czasu. I dodał również, że i tak byśmy wybrali coś niedobrego i niezdrowego… A więc, tym samym sposobem zjadłam coś, czego w życiu nie jadłam i nie miałam pojęcia jaką to nosi nazwę. Najważniejsze, że było dobre i sycące.

- To co idziemy do autobusu, czy macie jeszcze jakieś specjalne życzenia? - Zwrócił się do nas, po skończonym obiedzie. Nikt się nie odezwał co oznaczało, że nikt niczego już nie potrzebuje. Chyba wszystkim się spieszyło i chcieli, aby ta podróż dobiegła jak najszybciej końca. Przynajmniej ja chciałam.

- No to idziemy - Zarządził i jak powiedział tak też zrobiliśmy. Tyle, że tym razem wszyscy siedzieliśmy razem, to było nawet milsze, niż to jak każdy jest zajęty sobą. Przynajmniej się nie nudziłam. Chłopcy żwawo rozmawiali i opowiadali różne rzeczy a ja z przyjemnością tego słuchałam… Dzięki temu powoli stawałam się jedną z nich. Czas minął nam razem dużo szybciej, byliśmy tak pochłonięci rozmową, że zapomnieliśmy o tym, iż w ogóle jedziemy. Dopiero David nas oświecił, oznajmiając,  że jesteśmy na miejscu. Wtedy wszyscy przeszczęśliwi poderwaliśmy się ze swoich miejsc. Nareszcie! Szkoda tylko, że jestem zbyt wyczerpana by się zachwycać teraz Paryżem… ale może jutro to nadrobię. Z pewnością!

- Macie jeden z najlepszych hoteli i pokoje osobno.

- Yhy…- mruknął któryś z chłopaków, jakoś mało mnie to interesowało byłam zbyt zajęta rozglądaniem się dookoła. Te wszystkie dekoracje, zdobienia i wszystko inne, raziło wręcz w oczy. To na pewno hotel, a nie jakiś pałac..?

- Ej, uważaj Carmelko bo w drzwi wejdziesz – Poczułam nagle, jak czyjaś ręka obejmuje mnie w pasie zatrzymując przed zrobieniem kolejnego kroku. Coś wywróciło mi żołądek do góry nogami, gdy odwróciłam głowę i ujrzałam przed sobą twarz starszego Kaulitza. A miejsce, w którym mnie trzymał zdawało się zacząć płonąć od jego dotyku. Na szczęście chłopak zaraz mnie puścił, dzięki czemu szybko oprzytomniałam i mogłam powrócić do normalności. Choć tego na pewno długo nie zapomnę…

Weszliśmy do wielkiego, pięknego i eleganckiego hotelu, gdzie od razu dostaliśmy klucze od pokoi. Wszystkie cztery były koło siebie, na jednym piętrze. Nie zwlekając, udaliśmy się do windy. W normalnych warunkach, chyba bym wyciągnęła telefon i zaczęła robić zdjęcia. Bo nawet sam hol powalał swoim wystrojem. Ale to w końcu Paryż! Pięciogwiazdkowy hotel. Nic dziwnego, że panuje tu taki przepych i bogactwo.

- Teraz macie wolne… jutro powiem co dalej, odpocznijcie - Zarządził Jost. On miał swój pokój na następnym piętrze więc został sam w windzie, a my wysiedliśmy na czwartym i skierowaliśmy się pod swoje pokoje. Każdy z nas chyba marzył już tylko o gorącym prysznicu i ciepłym łóżku. Choć chłopcy pewnie jeszcze o dobrej kolacji. Oni strasznie dużo jedzą.

- O jak fajnie, że mamy koło siebie pokój… - ucieszył się Dredziarz, spoglądając na mnie wymownie. Również uniosłam na niego swoje spojrzenie. Co to niby miało znaczyć? - Będę miał blisko.

- Że co proszę? Co blisko? – zamrugałam powiekami, próbując go jakoś ogarnąć. Naprawdę, nie ma już normalnych facetów na tym świecie. Nie ma.

- Ee… tak sobie powiedziałem, tylko... - Uśmiechnął się niewinnie i nim się obejrzałam, wszedł do swojego pokoju. Stałam jeszcze przez chwilę analizując jego dziwne zachowanie. Ale nie, nie udało mi się dojść do żadnych pożytecznych wniosków. Pokręciłam tylko z dezaprobatą głową i również zniknęłam za drzwiami, tyle że sąsiednimi. I wcale nie zdziwiło mnie to co ujrzałam. Pierwsze co przykuło moja uwagę, to wielkie łóżko. Boże, całe życie o takim marzyłam! Musi być niesamowicie miękkie! To jest istne królestwo, a nie pokój!

Od razu rzuciłam się na nie wdychając zapach świeżej pościeli. I wszystko inne poszło w zapomnienie.

Witaj Paryżu! Witaj sławo!