58.' Czasami wolałabym nie istnieć.'

 

Zupełnie niepotrzebnie tak się denerwowałam, wcale nie trzeba domu pełnego ludzi, aby była świetna zabawa. W mniejszym gronie jest nawet lepiej, a jedzeniem nie ma co się przejmować... myślę, że zawsze znajdzie się ktoś głodny.

Czas w towarzystwie przyjaciół, oraz przyjaciół, przyjaciół upływa naprawdę szybko. Byliśmy tak zajęci rozmowami i przeróżnymi zabawami, że nawet nie spostrzegliśmy kiedy wybiła dwudziesta druga. Zgromadzeni, jakoś nie bardzo byli zainteresowani tańcem, choć muzyka wydobywająca się z głośników była bardzo zachęcająca. No, cóż.. nie będę sama królowała na „parkiecie”, tym bardziej, że tańczę zbyt dobrze. Tak, jestem świetną tancerką i w ogóle wszystko jest super. Lepiej być nie mogło. To najlepszy sylwester w moim życiu.

-Ludzie, proszę o uwagę!- Georg podniósł swój głos wzbudzając zainteresowanie, o to chyba mu właśnie chodziło. Wszyscy byli skupieni tylko na jego osobie oczekując co ma do powiedzenia.- Korzystając z okazji...chciałem powiedzieć coś ważnego. Bill, Tom, Gustav...- Zwrócił się do swoich najbliższych przyjaciół, a ja już wiedziałam, co za chwilę się stanie i szczerze mówiąc, zrobiło mi się przykro.- Podjąłem niedawno ważną decyzję i mam nadzieję, że nie będziecie mieli mi tego za złe. Wiem, że wiele razem przeszliśmy, ale nadszedł czas, aby powiedzieć dość.

-O czym ty mówisz?- Tom zmarszczył brwi najwyraźniej niczego się nie domyślając. Odsunęłam się na bok, poczułam strach... bałam się ich reakcji, nie chciałam nigdy zastępować ich przyjaciela. Wtedy miało to być tylko na chwilę, aż dojdzie do siebie... wszyscy byli i są przekonani, że w następnym roku Tokio Hotel wróci w starym składzie z ich ukochanym Georgiem... Nie chcę nawet myśleć, co będzie, gdy doznają takiego rozczarowania. Ale już się zgodziłam, nie mogę zawieść Georga...

-Odchodzę z zespołu.- Oświadczył, a wszyscy jakby przestali oddychać. Nagle zrobiło się dziwnie cicho, choć muzyka wcale nie przestała grać.- Ale nie martwcie się, nie zostawiam was na lodzie. Tokio Hotel musi istnieć. Carmen, zajmie moje miejsce. Jestem pewien, że zespół na tym nie ucierpi, a nawet zyska.- Uśmiechnął się, jakby na pocieszenie. Jednak nikt nie wyrażał entuzjazmu. Najgorsze, że czułam się winna. A chyba nie miałam powodów... nic złego nie zrobiłam.- No nie patrzcie tak! Podjąłem już decyzję i jej nie zmienię, rozmawiałem z Davidem. Wszystko jest już ustalone.

-Ale przecież jesteś już zdrowy, wszystko jest w porządku...- Odezwał się perkusista nieco przyciszonym głosem.

-Gustav, moje zdrowie nie ma tu nic do rzeczy. A teraz wróćmy do zabawy, za niecałe dwie godziny nowy rok. Cieszmy się ostatnimi chwilami starego...- Zakończył stanowczo temat i zapewne nie chcąc już słyszeć żadnych narzekań udał się do kuchni. Pozostali mimo wszystko powrócili do poprzednich zajęć, tylko Bill z Tomem stali, tak jak stali jakby jeszcze nie do końca uwierzyli, w to co im powiedział brunet.

Wycofałam się do łazienki, nie mogłam patrzeć na te ich miny. Poczułam się jak piąte koło u wozu. Nie chcieli mnie. Wcale się nie dziwię, że wolą Georga, który był z nimi od zawsze...

Zamknęłam za sobą drzwi i stanęłam przed lustrem, do oczu automatycznie napłynęły mi łzy. Tak bez powodu. Po prostu...

Czasami wolałabym nie istnieć.

-Carmen, wszystko w porządku?- W odbiciu ujrzałam za sobą Alexa, skinęłam twierdząco głową, jemu to wystarczyło.-Jak już skończysz, chodź do nas...

-Zaraz przyjdę.- Mruknęłam, a chłopak wyszedł zostawiając mnie samą. Odetchnęłam kilka razy, aby się uspokoić. Nie wiem, czemu tak się denerwuję...

To jest bezsensu. Znowu wyolbrzymiam... a miałam przestać...

#

-Dobra, koniec tego. Mam coś lepszego do picia niż sok.- Oznajmił w pewnej chwili Gustav i wszyscy skupili się wyłącznie na nim. Nagle uzyskał wielkie zainteresowanie, ciekawe. Natomiast ja nie wyrażałam takiego entuzjazmu jak pozostali, po pierwsze jeszcze nie wrócił mi humor, po drugie to miała być moja impreza i nie miało być alkoholu, poza szampanem. Nie chciałam, aby wszyscy wychodzili stąd nie pamiętając swojego nazwiska.

-Brawo, Gustav! Wiedziałem, że jak chcesz to potrafisz.- Tom poklepał go z uznaniem po ramieniu, na co perkusista wyszczerzył się w uśmiechu.- Gdzie to masz?

-W kuchni, chodźcie... a dla pań jeżeli nie chcą piwa, możemy zrobić drinki...

-Ja przyniosę wino!- Wypaliła nagle Melanie, co mnie wręcz wmurowało w podłogę. No, nie. Nawet moja siostra. Pozostawiłam to wszystko bez komentarza i usiadłam na kanapie. Oczywiście wszyscy przedstawiciele płci męskiej byli zainteresowani nowymi trunkami, więc udali się za Gustavem, Mel również i zaraz wróciła z dwiema butelkami wina. Nie zauważyłam nigdzie kieliszków, więc będziemy, pili z gwinta. Już wiem, co zrobię. Uchleję się i jutro nic nie będę pamiętała- idealny plan. Przynajmniej nie będę się męczyła, cały czas czuję jakieś głupie wyrzuty sumienia i wydaje mi się, że Tom traktuje mnie inaczej. Albo raczej, w ogóle nie traktuje. Wcale się mną nie zajmuje... wszyscy są ważniejsi, tylko nie ja.

-Daj mi jedną butelkę.- Nakazałam siostrze wstając z miejsca. Uniosła brwi spoglądając na mnie z niezrozumieniem, lecz nie dyskutowała i wykonała moje polecenie.- Będę na ogrodzie.

-Przecież tam nic nie ma...- Stwierdziła, na co wzruszyłam ramionami i ruszyłam w stronę tylnych drzwi, po drodze zgarnęłam kieliszek. Zdecydowanie wolę pić jak cywilizowany człowiek. Ale myślę, że raczej winem się nie upiję... może skorzystam z propozycji Gustava, który zaoferował że zrobi drinki?

Wyszłam z domu tak jak stałam, w ogóle nie myśląc o mrozie, który panował na zewnątrz.

Usiadłam na drewnianej huśtawce, a wino postawiłam na stole. Dziwna ta ostatnia noc tego roku, wydaje mi się, jakby nikt nie świętował... wszędzie taka cisza...

Wlepiłam wzrok w czerwoną ciecz, za nic nie chciało mi się otwierać tej butelki. Zupełnie nie wiem po co ją wzięłam. Nienawidzę chwil, gdy mam taki podły nastrój i właściwie nie wiem, o co mi chodzi.

-Czemu siedzisz tu sama? I jeszcze bez kurtki, Carmen.- Nie wiadomo skąd pojawił się Tom, dziwne, ale jakoś humor mi się nie poprawił na jego widok.

-Wszystko jedno gdzie będę siedzieć, ty i tak jesteś zajęty.

-Carmen...- Usiadł obok mnie obejmując ramieniem.-Co ci jest?

-Nic, po prostu wydaje mi się, że masz mi za złe, że będę w zespole zamiast Georga.- Wyrzuciłam z siebie i nareszcie mi ulżyło.

-Jak możesz tak myśleć... przecież cię kocham i zawsze chciałbym mieć cie przy sobie. Jest mi przykro, że Georg nas zostawia, ale cieszę się, że to ty będziesz na jego miejscu, a nie ktoś obcy.

-Mnie też jest przykro, bo wiem jaka więź was łączy... zgodziłam się na to, bo mu naprawdę zależało...- Przytuliłam się do niego przymykając powieki.

-Ty też wiele znaczysz i nie tylko dla mnie.- Pocałował mnie w czoło... I nagle wszystko było już dobrze... Siedzieliśmy dłuższą chwilę w zupełnej ciszy, jednak nurtowała mnie jedna rzecz, którą bardzo chciałam wyjaśnić już od dawna...

-Tom...myślałeś kiedyś o tym, żebyśmy w końcu się ze sobą zaczęli kochać?- Wypaliłam, w ogóle nie myśląc. Cóż, zdarza się... a to jest właściwie dobre pytanie. Nie spodziewałam się jednak, że odpowie mi głucha cisza. Wiem, że mogłam go zaskoczyć, ale bez przesady... czy to jest takie trudne? Jesteśmy dorośli chyba możemy normalnie rozmawiać, nawet na ten temat.- Mam rozumieć, że skoro milczysz, nie myślałeś?

-Nie do końca...- Mruknął, co zabrzmiało jakby wcale nie chciał rozmawiać na ten temat. Ale ja chcę. Muszę wiedzieć, o co chodzi. Dlaczego on nie chce, a ja tak?

-Tom, o co chodzi?- Odsunęłam się od niego.- Znamy się już bardzo długo, jesteśmy ze sobą... kochamy się... I, co? Nic? Zupełnie nic?

-To nie tak...

-A jak? Już nawet, gdy się nie znosiliśmy, czułam, że się podobam, że cie pociągam. Sam wiele razy dawałeś mi to do zrozumienia, a teraz gdy jesteśmy parą, nic się nie dzieje. Dziwnie się z tym czuje... No powiedz, co jest ze mną nie tak?

-Carmen, wszystko jest tak. Przepraszam cię, jeżeli pomyślałaś inaczej. Naprawdę jesteś piękna i pociągająca, ale to nie o to chodzi. Kocham cię i boję się, że coś się zmieni jeżeli pójdziemy do łóżka...- Powiedział w końcu wprawiając mnie w osłupienie.

-Co miałoby się zmienić?

-Nie wiem... znasz opinię na mój temat, wiesz jak było kiedyś...

-Ale to nie ma nic do rzeczy. Nie jesteś taki...- Stwierdziłam. Nie potrafiłam go zrozumieć... choć bardzo chciałam.

-Nie umiem ci tego wytłumaczyć, po prostu nie chcę cię skrzywdzić.

-Nie skrzywdzisz mnie, Tom...- Zabrzmiało to, jakbym miała stu procentową pewność, żadnych najmniejszych wątpliwości. A przecież nie mogę tego wiedzieć... byłam bardziej przekonana od niego.

-Naprawdę chciałabyś ze mną...?

-Jak nie z tobą, to z kim? Nie chce, żebyś myślał, że mi na tym nie wiadomo jak zależy... Kocham cię i chce to zrobić z tobą, aby mieć w pamięci tylko ciebie. Nie chce kojarzyć seksu z czymś okropnym i obrzydliwym...- Wyznałam jednocześnie przygotowując się na coś poważniejszego. Bo było coś, co miało znaczenie i on chyba to dostrzegł. W każdym razie na pewno odpowiednio zinterpretował moje słowa...

-Dlaczego tak mówisz?

-Nie chciałabym wracać do przeszłości, ale chyba powinnam. Wolę mieć to za sobą...to dla mnie bardzo trudne, ale chce żebyś o tym wiedział... Nawet powinieneś, jeżeli masz zamiar ze mną być...- Nie przyszło mi to z łatwością, lecz lliczyłam się z tym, że kiedyś nadejdzie ta chwila.

-Carmen, czy ty chcesz powiedzieć, że...

-Tom! Carmen!- Alex przerwał mu nawołując nas z progu drzwi. Odetchnęłam, jakby z ulgą. Chyba jednak nie jestem gotowa, aby wyjawić mu swój "sekret".

Może to i lepiej, nie wiem, czy byłoby mi prościej, gdybym usłyszała to z jego ust.  Najwyraźniej ta rozmowa musi odbyć się kiedy indziej. Mam też pewne obawy, że gdy już wyjawię wszystko, mogę coś stracić... Bo jeżeli on wiąże ze mną poważne plany na przyszłość... wszystko może się zmienić.- Chodźcie, niedługo północ...

-Porozmawiamy innym razem.- Uśmiechnęłam się lekko w jego stronę i wstałam ciągnąc go za sobą.- Teraz trzeba przywitać nowy rok...

 

###

 

Ależ ten sylwester się ciągnie ^^

I niedawno wymyśliłam, jak zakończę to opowiadanie.  Choć nie do końca jestem przkonana, co do tego pomysłu... jednak mam jeszcze trochę czasu,  aby to przemyśleć ;]

 

Teraz idę spać i mam nadzieję, że jutro nie stanie się nic, co mnie jeszcze bardziej pogrąży-mam na myśli szkołę. Cóż, w ostateczności powtórzę trzecią klasę ^^ A co tam... a historia i matma będą mnie prześladowały w koszmarach nocnych, alleluja.

Ale, jak nie mam na kogo liczyć, to liczę na Ducha św., podobno on ma jakiś wpływ na człowieka, a więc czekam na rezultaty bo nieźle musiałam się napracować, aby na mnie zstąpił, czy jak to się tam mówi, w każdym razie o bierzmowanie chodzi... zdecydowanie wolę biadolić niż wypowiadać się na temat notki ;D

pozdrawiam ;*