93.'Nie chcę już grać.'

 

Nie ma to, jak obudzić się we własnym pokoju i obok własnego narzeczonego. Jestem zachwycona, że znowu wszystko wraca do normy. Mam nadzieję, że teraz nic, ani nikt nie będzie nam przeszkadzał w układaniu sobie życia. Najważniejsze, że jesteśmy razem.

Uwielbiam patrzeć na śpiącego Toma, wygląda wtedy tak słodko... doskonale pamiętam każdy poranek u jego boku. Czuję niezwykłą radość wspominając te wszystkie chwile z nim spędzone, nie wyobrażam sobie, że teraz mogłabym żyć bez niego. Wtedy życie nie miałoby najmniejszego sensu. Przecież on jest moim słońcem, które bez względu na porę dnia i pogodę, rozświetla mi życie.

A czy gdyby na ziemi nie było słońca, dałoby się normalnie żyć? Chyba nie.

Uśmiechnęłam się do siebie i musnęłam delikatnie jego policzek, tak aby go nie zbudzić, po czym ostrożnie wydostałam się spod kołdry wychodząc z pokoju. Zeszłam po schodach do salonu rozciągając się przy tym, Melanie najprawdopodobniej nie było, w innym wypadku już bym ją zobaczyła. Moja siostra nie sypia zbyt długo...

Już miałam udać się do kuchni, kiedy dostrzegłam, że na domowym telefonie miga zielona lampka, co znaczyło, że ktoś zostawił wiadomość. Chyba nic nie stało na przeszkodzie, abym ją odsłuchała... w końcu jeszcze niedawno tu mieszkałam. Wcisnęłam guzik i oparłam się na rękach o szafkę uważnie nasłuchując...

-„Mel, przepraszam, ale nie będę mógł dzisiaj się z tobą zobaczyć. Przełóżmy to spotkanie na inny wieczór, mam strasznie dużo roboty w sprawie tej płyty... poza tym, mogłabyś odbierać komórkę, w ogóle nie da się do ciebie dodzwonić. Zadzwoń do mnie, jak będziesz mogła, wtedy się umówimy. Całuję, do usłyszenia.”- Zmarszczyłam brwi analizując w głowie jeszcze raz całe nagranie. Skądś znałam ten głos... jednak na tą chwilę kompletnie nie kojarzyłam osoby. A może tylko mi się coś wydaje? Zresztą nieważne. To prywatna wiadomość, nie będę się mieszała.... najlepiej w ogóle nie powiem, że tego słuchałam.

Zapisałam wiadomość i poszłam do kuchni, aby zrobić sobie herbatę i przygotować śniadanie. Raczej najpierw powinnam się umyć i ubrać, ale... w ogóle nie mam na to ochoty. Poza tym wolę zacząć od zrobienia śniadania, żeby Tom miał już gotowe gdy się obudzi. Muszę o niego przecież dbać...

#

Brunetka zaspanym wzrokiem omiotła całe pomieszczenie, kompletnie nie wiedziała co robi w pokoju i do tego jeszcze na łóżku, okryta ciepłą kołdrą... Gdy się odkryła okazało się, że jest owinięta ręcznikiem, co już zupełnie zbiło ją z tropu.

Wstała i przecierając zaspane oczy udała się do sąsiedniego pokoju, skąd dochodziły jakieś odgłosy. A mianowicie, ktoś sobie śpiewał pod nosem... i nie ktoś, tylko Andreas, który nucąc piosenki umilał sobie malowanie ściany. Dziewczyna ogromnie się zdziwiła zauważając, że już prawie skończył... właściwie wystarczyło tylko posprzątać i wnieść meble.

-Już kończysz?- Odezwała się nieco ochryple. Blondyn natychmiast zamilkł i odwrócił się w jej stronę, z trudem powstrzymał śmiech na widok jej sterczących włosów. Skinął tylko głową zaciskając mocniej usta...- A możesz mi powiedzieć, dlaczego ja spałam? I w ogóle...

-Nic nie pamiętasz? Zemdlałaś w wannie...

-Co?- Wytrzeszczyła oczy.- I niby jak znalazłam się w łóżku!?

-Przeniosłem cię...- Wzruszył ramionami, na co Amelia się zapowietrzyła z wrażenia.- Co tak patrzysz? Nie zrobiłem nic złego, przecież.

-Jak to!? Przecież ja byłam... goła!- Zapiszczała oddychając szybciej z napływu emocji.

-Co ty myślisz, że ja nagiej dziewczyny nie widziałem?

-Nie obchodzi mnie, czy widziałeś czy nie! Ważne, że widziałeś mnie!- Fuknęła patrząc na niego ze złością.

-Musiałem cię wyjąć, bo byś się utopiła!

-I może byłoby lepiej.- Stwierdziła lekko drżącym głosem i zaraz zniknęła mu z widoku. Zamrugał oczami nie bardzo wiedząc, o co tak naprawdę jej chodzi. Przecież nic takiego się nie stało... starał się na nią nie patrzeć. Nie było to łatwe, ale nie miał nawet przez chwile wobec niej złych zamiarów. Poza tym jego obowiązkiem było ją wyjąć i nie pozwolić, aby się utopiła. Przecież mógłby zostać oskarżony o nie udzielenie pomocy. Jest tyle argumentów, a ona w ogóle nie zwróciła na to uwagi...

#

-Carmen, poznaj Emi, właśnie ona cię zastępowała podczas nagrywania płyty.- Oświadczył David wskazując na wysoką, szczupłą brunetkę. Miała mocny makijaż i dość wyzywający strój. Nie tak ją sobie wyobrażałam... właściwie wcale nie myślałam o tym, kto grał na moim miejscu. A może powinnam... bo niby dlaczego Tom nigdy nic o niej nie mówił?

-Cześć.- Uśmiechnęła się do mnie, nie trudno było zauważyć, że czuje się ważniejsza ode mnie. Była dumna jak paw. Ani trochę nie przypadła mi do gustu. Dlaczego wybrali akurat ją?!

-Miło cię poznać.- Mruknęłam wlepiając w nią swoje groźne spojrzenie. Mam nadzieję, że nie będę musiała jej dawać do zrozumienia, że to ja należę do tego zespołu. Bo w sumie, jej czas już się skończył...- Dzięki za zastępstwo, na szczęście teraz mogę wrócić na swoje miejsce. Pewnie się cieszysz, że będziesz miała więcej wolnego czasu?- Tym razem ja jej posłałam sztuczny uśmiech, który odwzajemniła, niestety z większą pasją niż ja. Najwyraźniej miała do tego powód.

-Carmen...- Od razu wyczułam w głosie menadżera, że coś jest nie tak. Uniosłam na niego swoje pytające, a jednocześnie zdenerwowane spojrzenie.- Byliśmy przygotowani na to, że twoja choroba potrwa znacznie dłużej, dlatego umowa z Emi jeszcze nie wygasła...

-Ah... tak?- Poczułam się znokautowana.- To znaczy, że nie ma tu już dla mnie miejsca?

-Po prostu...

-Nie musisz mi nic tłumaczyć. Świetnie wszystko rozumiem.- Przerwałam mu głosem przepełnionym goryczą i żalem. O tak, czułam do nich wszystkich potworny żal. Bo wiedziałam, że mnie przekreślili... tak zwyczajnie dali sobie spokój, kiedy ja walczyłam sama ze sobą, aby przezwyciężyć chorobę.- Wiadomo, że musieliście się liczyć z moją ewentualną śmiercią. Zespół przecież nie może cierpieć przez moje własne problemy.- Dodałam jeszcze i odwracając od niego wzrok wyminęłam zadowoloną dziewczynę, kierując się do wyjścia. W tym samym czasie do pomieszczenia wszedł Tom, chciał już coś powiedzieć, ale na widok mojej miny zamknął usta rzucając wszystkim pytające spojrzenie. Gustav, tylko spuścił głowę, a David nie palił się do mówienia. Ja natomiast też nie miałam ochoty na rozmowy, czy nawet prawienie mu wyrzutów. Zwyczajnie wyszłam. Było mi przykro... cholernie przykro! Naprawdę chciałam wrócić. Chciałam znowu grać, aby było jak dawniej. Żeby nie myśleć już o tym, co się stało...

Nawet Tom, o niczym mi nie powiedział. Poczułam się oszukana... i było mi z tym źle.

Najwyraźniej będę musiała znaleźć sobie inne zajęcie. Bo po tym... chyba nie chce już do nich wracać. Te kilka słów ze strony Josta, skreśliły wszystkie moje plany związane z zespołem. Byłam głupia sądząc, że będę mogła tak po prostu wrócić po takiej przerwie... fani już o mnie zapomnieli, wszystko się zmieniło. Nigdy nie będzie tak jak kiedyś... i bardzo dobrze. Czas, aby było inaczej. Nie można cały czas cofać się do tyłu. Trzeba stawiać kolejne kroki w przód...

-Carmen, kochanie... dokąd idziesz?- Tom, zatrzymał mnie przy wyjściu z budynku. I jakoś nie wiedziałam, co powiedzieć.- Gniewasz się?

-Nie... szkoda tylko, że nic mi nie powiedziałeś.- Stwierdziłam cicho starając się uśmiechnąć.

-Tak mi przykro... naprawdę nie miałem na to wpływu.- Przytulił mnie do siebie.- Ale to może nawet lepiej... odpoczniesz jeszcze, weźmiemy ślub... a potem, gdy już umowa Emi się skończy wrócisz do zespołu.

-Nie, Tom.- Zaprzeczyłam od razu. Chce, żeby już o tym wiedział.- To już zamknięty rozdział w moim życiu.

-Jak to?

-Nie chcę już grać. To było bardzo fajne doświadczenie, ale... najwyraźniej na tym musi się skończyć.

-Naprawdę?

-Tak. Zajmę się czymś innym... czymś co naprawdę kocham.- Rzekłam jednocześnie przekonując samą siebie.

-Czyli mną?- Uśmiechnął się promiennie, na co ja się zaśmiałam.

-Miałam na myśli taniec, ale... tobą też.- Cmoknęłam go w policzek odwzajemniając uśmiech.

-Nie wiem, jak zniosę to, że nie będzie cię w zespole... ale szanuję twoją decyzję. Nie chcę, żebyś się męczyła... Może rzeczywiście dobrze będzie, jeżeli to całe zamieszanie cię ominie. Nie potrzebujesz już więcej stresu...

-Właśnie. Więc wracaj do studia, a ja pójdę się przejść.

-Ale chyba nie sama?- Zaniepokoił się.

-Nie, no wezmę ze sobą tego goryla...- Wskazałam głową na potężnego mężczyznę stojącego za oknem.- Jest jak za trzech.- Zażartowałam.- Jak skończycie daj mi znać.- Pocałowałam go w usta na pożegnanie i odsunęłam się.

-Uważaj na siebie...- Polecił jeszcze, a ja przytaknęłam mu skinięciem głowy i posyłając mu uśmiech zniknęłam za drzwiami. Odetchnęłam głęboko świeżym powietrzem i zwróciłam się w stronę ochroniarza.

-Hej, koleś...zabierzesz się ze mną, nie?

-Słucham?- Ciemnowłosy uniósł na mnie swoje pełne zdziwienia spojrzenie.

-Em... czy byłby pan łaskaw mnie pilnować podczas spaceru?- Zatrzepotałam teatralnie rzęsami.

-Taki mam obowiązek.- Stwierdził z poważną miną.

-Super, więc chodźmy.- Mruknęłam unosząc oczy ku górze, co za gbur!

#

Podbiegł do blondynki, już z daleka widząc, jak wychodzi z budynku. Natychmiast pochwycił jej rękę całując w policzek, jednocześnie przyprawiając ją o szybsze bicie serca.

-Bill!- Zapiszczała patrząc na niego jak na kosmitę.- Co ty wyrabiasz? Wystraszyłeś mnie! Tak się nie robi.

-Ehem...też cie kocham.- Uśmiechnął się do niej słodko.- To jaki kierunek studiów wybrałaś?

-Nie ma mowy, nawet nie zaczynaj. Powiedziałam, że skorzystam tylko z jednej oferty... zmienię pracę tak jak mi mówiłeś, ale na studia mnie nie wyślesz. Tym bardziej za twoją kasę.

-Ej, nooo... ale ja chce! Spełnij moje marzenie...- Wlepił w nią swój wzrok robiąc przy tym słodką minkę, od razu odwróciła głowę, aby przypadkiem mu nie ulec.

-Phi, też mi marzenie. A ja sobie marzę, żebyś pozbył się swoich włosów! I co ty na to?

-Ale, że niby co masz do moich włosów? I konkretnie, w którym miejscu?

-Mam na myśli włosy na głowie, zresztą nieważne. I tak obydwoje dobrze wiemy, że w życiu nic z nimi nie zrobisz bo je kochasz, więc i ty pogódź się z tym, że nie pozwolę ci opłacić moich studiów. Koniec tematu.- Wyrecytowała z wielkim przejęciem mając nadzieję, że tym zakończy temat.

-Ho, też mi coś... wcale nie kocham swoich włosów. Za kogo ty mnie masz?- Oburzył się.- Jak zmienię włosy, pójdziesz na te studia?

-Bill, daj już spokój... po pierwsze nie zmienisz nic, a po drugie przeszkadza ci że nie mam wyższego wykształcenia?

-Nie, po prostu nie chcę żebyś marnowała swoje możliwości, a chce pomóc ci spełnić twoje marzenie.

-Idę dzisiaj na rozmowę do tej redakcji, o której mówiłeś, więc muszę się przygotować. Spotkamy się wieczorem.- Pocałowała go na pożegnanie i szybko uciekła w swoją stronę zostawiając go samego z nowym pomysłem w głowie.

###

Bez komentarza ^^