003. "Zwykłe kwiatki od Toma Kaulitza."

No proszę, jednak udało mi się dziś spożytkować trochę czasu i dopracować ten rozdział. Powiem Wam, że okropnie kiedyś pisałam. Tak bardzo, że teraz, gdy do tego wracam czasem po prostu nie mam pojęcia, jak się za to zabrać. ale jakoś dałam radę! Mam nadzieję, że uratowałam ten odcinek :D Choć i tak uważam, że nie należy do najlepszych. Moga zdarzyć się literówki, moje "a" wciaż nie działa, a nie mam sokolego wzroku.

No nic, zapraszam na rozdział trzeci :)

Rozdział 3

Blondwłosa dziewczyna stojąca przede mną, patrzyła w tym momencie na mnie, jak na Boga. Tak jak się spodziewałam, była w szoku. Cóż… Nie codziennie jej przyjaciółka dostaje ofertę pracy, jako basistka sławnego zespołu. Ja za to mogłam być z siebie dumna, bo w końcu mam przewagę. I z góry mogę założyć, że wygram. Nie widzę innej opcji. A nie dość, że wygram to jeszcze stanę się znaną osobą i będę rozwijała swoją pasję. Życie jednak potrafi być piękne.

- Ale to jeszcze nie znaczy, że wygrałaś! Zobaczymy w styczniu - Odezwała się po chwili, gdy powróciło do niej trzeźwe myślenie i przestała gapić się na mnie z otwartymi ustami.

- Teraz, gdy tak często będę z nim przebywać, to nie ma szans żebym przegrała - stwierdziłam z cwanym uśmiechem. Jeszcze nigdy nie byłam tak bardzo pewna siebie jak teraz. Cały świat leżał u moich stóp.

- To się zobaczy – mruknęła bez entuzjazmu. Na pewno przeczuwała już swoja porażkę. Ja ją czułam na kilometr! Ha. – Ja muszę już spadać. Odezwij się na dniach – dodała zaraz całując mnie w policzek na pożegnanie, by następnie odejść. I zostawiła mnie samą w pustym, ciemnym parku. Bardzo miło. Tym bardziej, że po świecie plącze się teraz tylu psychopatów. Jestem nieustraszona! Przecież ja się nie boję ciemności! O czym ja w ogóle myślę?! Czas wrócić do domu. Jutro wielki dzień. Nie no, normalnie się cieszę, już nawet mi nie przeszkadza ten Kaulitz. Myślę, że jestem w stanie się z nim dogadać. Mam do tego teraz dużo większą motywację niż wcześniej, bo chcę również mieć z tego coś dla samej siebie. Już miałam zamiar ruszyć do domu, kiedy znowu zadzwonił mi telefon.

- Halo? – odebrałam bez wahania widząc na wyświetlaczu imię należące do mojej siostry. Przez moment miałam nadzieję, że to może znowu Kaulitz… jakimś cudem. Kolejnym cudem. Ale nie. Nie mą, aż tak dobrze!

- Czy ty masz zamiar wrócić dzisiaj do domu?! - Usłyszałam jej pretensjonalny głos. Czyżby się martwiła? To już tak późno?

- Tak, właśnie wracam. A co?

- A wiesz która jest godzina? Gdzie ty łazisz?!

- A wiesz ile ja mam lat? - I nastała cisza. Tak, moja siostra czasami się zapomina. Dla niej już chyba na zawsze pozostanę szesnastoletnią Carmen. - Już wracam - powiedziałam na koniec i się rozłączyłam. Spojrzałam jeszcze na ekran telefonu, aby sprawdzić, która godzina. Już po dwudziestej drugiej… jak ten czas szybko zleciał. Teraz dom, łazienka i łóżko… idealny plan!

Z uśmiechem na twarzy, który malował się zupełnie bez powodu, udałam się w stronę mojego domu. Plusem było to, że nie miałam daleko. Zupełnie nie rozumiem skąd ta nagła bulwersacja u Mel. Ja niedługo będę kilką tysięcy kilometrów z dala od domu, ciekawe co wtedy będzie robić?

#

Piękny jesienny poranek. Nic dziwnego, że nie mogę spać. Czuję się jak małe dziecko, które nie może się doczekać swojego pierwszego występu w przedstawieniu. Z jednej strony się cieszy, a z drugiej odczuwa strach. I żadne z tych uczuć nie jest na tyle silne by móc przebić się przez drugie. Jestem niesamowicie ciekawa co tym razem zgotuje dla mnie los. Ostatnie dni bowiem były czystym szaleństwem. Wydarzyło się więcej niż przez pół roku mojego życia!

- Carmen! Alyson! - Po domu rozległ się głos mojej siostry przerywając moje rozmyślenia.

Czego ona znowu chce? Z samego rana?

Zwlekłam się niechętnie z ciepłego łóżka i wyszłam z pokoju chcąc dowiedzieć się o co chodzi. Daleko jednak iść nie musiałam, gdyż Melanie się pofatygowała i zdążyła wleźć już na górę. Szczerzyła się od ucha do ucha, a w rękach trzymała niewielki bukiet kwiatów. Co było najbardziej zaskakujące, te kwiaty to konwalie. Moje ulubione. ale skąd wzięła konwalie w październiku? Ogrodnikiem nie jestem, ale przecież one rosną na wiosnę, w maju.

- Co jest? – Zmarszczyłam swoje brwi wpatrując się w nią uważnie. Jej zadowolenie było wystarczająco podejrzane, by domyślić się, że coś tutaj jest nie tak.

- Dostałaś kwiaty - oznajmiła wciskając mi przy tym pachnący bukiet w ręce.

- Ja?! - Mało co nie podskoczyłam z wrażenia. Czy ja o czymś zapomniałam? Mam urodziny? Albo imieniny? Co jest grane? - Od kogo? – To było chyba najistotniejsze pytanie ze wszystkich. Ponieważ nie nasuwała mi się na myśl żadna żywa istota, która mogłaby  zdobyć się na taki gest wobec mnie.

- Nie wiem, nie czytam cudzych listów. Karteczek też nie - stwierdziła i zaczęła wymownie mi się przyglądać. Ja już wiedziałam na co ona czeka. Ciekawskie to takie! Ale i tak nic jej nie powiem. Ha! Uśmiechnęłam się niewinnie i wraz z moimi pięknymi kwiatkami odwróciłam się, by po chwili zniknąć za drzwiami swojego pokoju. A moja siostra, cóż… Musiała obejść się smakiem. Przynajmniej dopóki ja sama nie dowiem się, kto taki chciał sprawić mi tę małą przyjemność.

            Dostałam kwiaty. W dodatku moje ulubione. I z pewnością trudno dostępne w okresie jesiennym.

Od kogo?

Dlaczego?

W jakim celu?!

Zaczęłam pospiesznie szukać karteczki nie mogąc się już doczekać, aż uzyskam odpowiedzi na wszystkie nurtujące mnie w tym momencie pytania.

„Dziękuję, że mimo naszych nienajlepszych stosunków, zgodziłaś się. Naprawdę uratowałaś nasz zespół. Jestem Ci wdzięczny, zresztą nie tylko ja. Mam nadzieję, że przynajmniej przez czas, w którym będziesz z nami, zakopiemy ten „topór wojenny”, który powstał zupełnie niepotrzebnie. Przepraszam, że Ci dogryzałem. Podobno lubisz konwalie… dziękuję. Tom”

Przeczytałam w myślach treść białej karteczki i z wrażenia musiałam usiąść, bo długo bym pewnie nie postała. Myślałam, że nic bardziej zaskakującego od tego, że sam Kaulitz przyszedł wczoraj do mojego domu z prośbą, już mnie nie spotka. Myliłam się.  ON mi dziękuje i przeprasza? I to jeszcze w taki sposób? Skąd on wziął te kwiaty? Nie wierzę. Ja chyba śnię… Zdecydowanie śnię, od paru dni. Nieustannie. Bo to co nagle zaczęło dziać w moim życiu przechodzi ludzkie pojęcie.

- Zaskakujesz mnie Kaulitz – mruknęłam pod nosem sama do siebie, mimowolnie się uśmiechając. Bez względu na to, od kogo dostałabym te kwiaty i tak czułabym pewną radość, mimo wszystko jest to miłe. Ten facet chyba naprawdę zna się na kobietach. Trzeba mu to przyznać… No, ale to nie zmienia faktu, iż nadal czuję do niego jakąś niechęć. Mam trzy miesiące, żeby to zmienić. I trzy miesiące, żeby zmienić jego. A potem? Potem pokazać mu kto tak naprawdę jest górą. I wtedy nawet kwiatki nie pomogą.

Nie zatracając się dłużej w swoich myślach, wstałam i biorąc z pułki niewielki wazon,  udałam się do łazienki, aby napełnić go zimną wodą. Gdy już to zrobiłam, wsadziłam do niego konwalie i postawiłam je na etażerce obok łóżka i tak jakoś się ładniej zrobiło? Tak cieplej… a to tylko zwykłe kwiatki. Zwykłe kwiatki od Toma Kaulitza.

#

Młody Gitarzysta siedział na swoim łóżku brzdąkając coś w zamyśleniu na akustycznej gitarze, gdy z zamyślenia wyrwało go nawoływanie brata, który zaraz też wpadł do pokoju niczym burza.

- Tom!

Przeniósł na niego swoje znudzone i jednocześnie pytające spojrzenie oczekując, że dowie się zaraz co jest powodem jego wybuchowego zachowania.

- Co z tą basistką? Carmen? Zgodziła się?

- Yhym - mruknął ledwie dosłyszalnie od razu tracąc resztki swojego entuzjazmu. Zupełnie nie rozumiał dlaczego jego brat tak bardzo panikuje. I dlaczego mu tak zależy… to tylko dziewczyna, a że się znają to nie zmienia faktu, iż równie dobrze mogliby znaleźć kogoś innego na miejsce Georga. W końcu każdego mogliby lepiej poznać. To, żeby Carmen go zastępowała było pomysłem Billa, który zawsze o wszystkim myśli… a jak już coś wymyśli, to oczywiście Tom musi wszystko załatwiać, bo niby on ma z nią dobry kontakt. Przez to wszystko musiał jej dziękować i ją przepraszać. Przecież to nie w jego stylu. Nie miał jednak za bardzo innego wyjścia, w końcu teraz ona będzie jedną z nich. Przynajmniej do powrotu Georga. Oby szybko wrócił.

- Super. Już myślałem, że będzie trzeba odwołać trasę – Bill odetchnął z ulgą i usiadł obok niego.

- No i będzie trzeba, jak w te trzy dni nie nauczy się grać – skwitował wcale nie zamierzając podnosić brata na duchu. Nie będzie udawał, że to wszystko mu odpowiada, gdy w ogóle tak nie jest. Czuje się z tym okropnie. Musiał się przed nią płaszczyć. Nigdy nie płaszczył się przed żadną dziewczyną, a co dopiero taką!

- Oj nauczy się. Co ty taki źle do niej nastawiony? – zapytał zupełnie jakby nie wiedział, że ich kontakty wcale nie są takie dobre.

- Bill przecież my się „żremy” ze sobą odkąd się poznaliśmy! A teraz nagle każecie mi do niej chodzić i ją prosić! Na dodatek teraz będziemy razem grać! Ty wiesz jak ja się wczoraj czułem!? Myślisz, że to takie proste udawać miłego? – wyrzucił z siebie nie ukrywając swojej złości.

- Daj spokój, Tom. Po prostu podchodź do niej,  jak do każdej innej laski. Przecież jest całkiem ładna, a nawet bardzo – stwierdził nie przejmując się zbytnio jego reakcją. Może coś w tym było. Może jakby traktował ją jak każdą inną, byłoby mu łatwiej?

- Jasne, jak każda inną. Jej się nie da tak traktować, Bill! Co z tego, że jest ładna. Uroda jeszcze o niczym nie świadczy.

- Och, jakiś ty się zrobił dogłębny! Nie mów, że cię interesuje jej dusza! Bo o ile w ogóle coś cię w niej interesuje, to tylko i wyłącznie jej ciało! Tylko bardzo mi przykro, ale nie będziesz mógł z niego skorzystać. Ona teraz będzie grała w tym samym przedstawieniu. I nawet nie waż się z nią kłócić! A tym bardziej się do niej dobierać – fuknął zirytowany już zachowaniem swojego bliźniaka i podniósł się gwałtownie ze swojego miejsca, by następnie opuścić jego pokój.

Zarówno Carmen, jak i Tom żyją w swoich własnych światkach odgrywając jakieś wyznaczone przez siebie role. Zasłaniając prawdziwe twarze maskami. Obydwoje są święcie przekonani, że intencje jednego w stronę drugiego są szczere i dobre. I obydwoje się mylą…

- Ja miałbym się do niej dobierać!? I jeszcze czego…? - burknął pod nosem i odłożył gitarę na bok, a sam opadł na pościel.

Pamiętał jak ją poznał. Już za pierwszym razem się pokłócili o jakąś błahostkę, a z biegiem czasu ich zacięte dyskusje stały się normą. I już nawet nie myśleli o tym, czy się ranią czy nie, po prostu mówili pod wpływem emocji to co im przyszło na myśl. Niby się nie znoszą i nie lubią swojego towarzystwa, ale mimo to zamiast trzymać się od siebie z daleka, za każdym razem gdy tylko nadarzy się okazja, jedno drugiemu chce jakoś dopiec. On sam nigdy nad tym się nie zastanawiał, bo właściwie dlaczego tak jest między nimi? Przecież mogliby się zachowywać jak normalni ludzie, może nie jak przyjaciele, ale przynajmniej znajomi… nawet dalecy znajomi. Ale jak ludzie.

Wczoraj, jego zdaniem, ona bardzo dziwnie się zachowywała. Nawet przez chwilę sam się zapomniał i stał się milszy, czego później żałował. Z wielkim trudem poszedł do niej złożyć tę propozycję. Mówił, że mu zależy a tak naprawdę wolałby, aby odmówiła.

- Oj Georg, wróć szybko, bo ja tu zwariuję…- westchnął ciężko zamykając oczy. Już sobie wyobrażał jak będą wyglądały ich wspólne koncerty, nie potrafił myśleć o niej pozytywnie. Zawsze próbował doszukiwać się w niej wad i przez to nie widział żadnych pozytywnych cech. I teraz też myśli, że jej się nie uda. Nie wierzy w jej siły… wszyscy uważają, że jest utalentowana, ale nie on. - Carmen… normalnie jak słodka idiotka – prychnął z pogardą.

Czuł pewną złość. Może bał się, że ona będzie stanowić dla niego jakieś zagrożenie? Że będzie w czymś lepsza od niego? Zupełnie nie rozumiał, czemu w ogóle kogoś takiego, może uważać za swojego rywala.

- Bzdura! Przecież to ja jestem najlepszy.

#

- Alyson, co zakładasz? - Do mojego pokoju bezczelnie wlazła siostra, która nie raczyła nawet zapukać. W tym domu nie można mieć nawet odrobiny prywatności. Chyba, że zamknęłabym się w łazience. No, ale zapewne długo bym w niej nie posiedziała, bo zaraz znowu by coś mi przeszkodziło.

- Nie wiem. Potrzebuję czegoś porządnego a jednocześnie wyzywającego i eleganckiego, odważnego… - Zaczęłam wymieniać wywalając z szafy wszystkie ubrania jak leci. Oczywiście porządne i eleganckie, musiało być, żeby pokazać się z jak najlepszej strony menadżerowi, a wyzywające i odważne, żeby zrobić wrażenie na tym Inteligencie. Nigdy nie myślałam, że będę starała się zwracać na siebie uwagę kogokolwiek, tym bardziej takiego Kaulitza. I po co ja się zakładałam?! Okropnie się czuję ze świadomością, iż to ja mam się starać o jego względy! Grr… okropność! To wbrew wszelkim zasadom świata. Wbrew moim zasadom.

- Może jakąś sukienkę? - zaproponowała a ja miałam nieodpartą chęć, by wybuchnąć śmiechem. Sukienkę?! A gdzie ja idę? Na bankiet? To tylko zwykłe, luźne spotkanie… Moja siostra ma tylko dziewiętnaście lat, a czasami wydaje mi się jakby miała co najmniej dwa razy tyle!

- Bez przesady! Wystarczy rzucająca się w oczy bluzka z dekoltem i jakieś spodnie…

- A w ogóle dlaczego to ma być wyzywające?

- Ee…no bo tak - Przecież nie powiem jej o zakładzie. A tak w ogóle od kiedy to się wzbudza zaufanie u chłopaka poprzez dekolt? No akurat u tego osobnika to jest jedyne wyjście, jak sadzę. Chyba się staczam.

- To się lepiej pospiesz, masz tylko godzinę – oznajmiła obrzucając mnie przelotnym spojrzeniem, po czym wyszła z pokoju zostawiając mnie samą z górą ubrań. Nie mam pojęcia co mam na siebie włożyć. Jak można być jednocześnie porządnym i wyzywającym? Przecież ja nie lubię jak się na mnie gapią… Boże, jak ja muszę się poświęcać i to tylko po to żeby ten idiota zechciał się zmienić… ale za to potem jaką będę miała satysfakcję ze zwycięstwa i z jego miny, jak tak po prostu go zostawię… Muszę o tym myśleć. Niech to będzie moją motywacją. Myśl o wygranej… Wiem, jestem podła… Tak samo jak on…