000. "Trzy miesiące."

Prolog

… Być sobą bez względu na wszystko i zawsze szczerą, to był mój przepis na życie, lecz podobnie jak inne moje plany,  i ten również się nie powiódł.  Zawsze byłam poukładaną i normalną nastolatką, ale to się zmieniło z dniem kiedy na mojej krętej, pełnej przeszkód drodze, pojawił się ten zadufany w sobie egoista. Ten, który myśli, że może wszystko.  Wydaje mu się, że jest kimś. Może i w świecie show-biznesu tak, ale w prawdziwym życiu jest nikim. Nienawidzę go całego, nienawidzę jak do mnie mówi, nienawidzę jak się uśmiecha, jak na mnie patrzy a jednocześnie to wszystko ubóstwiam.

On, choć nieświadomie, przewrócił moje życie do góry nogami. To przez niego się tak bardzo zmieniłam, albo dzięki niemu. Teraz nie jestem delikatną siedemnastoletnią dziewczynką,  jak z przed roku, teraz jestem osiemnastoletnią, odważną kobietą. I to tylko dlatego, że taki Kaulitz, przy każdej okazji próbuje mnie wyprowadzić z równowagi. Udaje mu się to bardzo często, ale i ja mu nie szczędzę złośliwości.  Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie, czy nie? Mimo wszystko nie uznałabym go za swojego „wroga numer jeden”.  Nie, ja po prostu go „nie trawię”, lecz nie traktuję i nigdy nie traktowałam jak wroga. Na początku nawet sądziłam, że jest fajny, bo go nie znałam. Tyle, że… teraz, gdy już go znam, nadal tak sądzę. Wydaje mi się, że on udaje. Tak naprawdę jest normalny, tylko ukrywa to dogłębnie a w szczególności przede mną. Ja jednak i tak wszystko wiem, a jeżeli nie wiem to się tego za wszelką cenę dowiem.

Właśnie dzisiaj założyłam się z przyjaciółką, że odkryję w tym osobniku kogoś kogo nikt w nim nie widzi, że sprawię, iż on sam  zechce się pokazywać z tej lepszej strony. Bo wiem, że gdzieś w głębi siebie, bardzo głęboko, musi tę stronę w sobie skrywać. Niestety ja przy tym wszystkim także będę zmuszona pokazać mu prawdziwą siebie. A przynajmniej jakąś część. Nie wiem dlaczego zgodziłam się na ten zakład skoro tak bardzo nie lubię jego towarzystwa, a teraz będę zmuszona prowokować go, aby częściej się ze mną widywał. Widocznie czasem wystarczy chwila, by jakiś totalnie porąbany pomysł wpadł do głowy… I do tego jeszcze prowokacje ze strony przyjaciółki. Człowiek nawet nie orientuje się, kiedy i jak wpakował się w jakieś bagno. Ale w gruncie rzeczy to może być fajna zabawa… On się bawi zawsze, to niech się teraz pobawi ze mną, w moją zabawę. Och, czuję, jak przemawia przeze mnie podłość. Cóż… Nikt nie jest bez skazy, nawet ja.

A o co się założyłyśmy? No właśnie, to chyba jest najistotniejsze w tym wszystkim. Założyłyśmy się o moją tajemnicę, tajemnicę o której moja przyjaciółka dowiedziała się zupełnie przypadkiem. I jeżeli przegram, wszyscy się o tym dowiedzą… To byłoby dosyć upokarzające.  Ale nie ma takiej możliwości, abym przegrała. Muszę wygrać. Swoją drogą zbyt sprawiedliwe to nie jest, gdyż nie zaznaczyłyśmy co otrzymam, jeśli wygram. Będę musiała nacieszyć się samą satysfakcją i uratowanym honorem!

- Tylko pamiętaj, jak już wykonasz zadanie zrywasz z nim wszelkie kontakty. To jest właśnie szczyt tego zakładu, zostawić go na lodzie – rzuciła Sara nim zamknęła za sobą drzwi. Tak, moja przyjaciółka jest bardzo konkretna. Ale chyba nawet ona mnie dobrze nie zna, przecież zostawić go na lodzie to sama przyjemność. Odegrać się w taki perfidny sposób za te jego wszystkie docinki! Nie mogę się wprost doczekać tego epickiego momentu. Już widzę jego minę, och! - aha! Masz trzy miesiące!- Drzwi otworzyły się z powrotem i ujrzałam wystającą z przedpokoju głowę blondynki.- Ani dnia dłużej. Od dzisiaj! Powodzenia – Zakończyła, tym razem definitywnie znikając.

Dlaczego w ogóle to ona ustala te wszystkie zasady? Trzy miesiące? A jeżeli on wyjedzie w trasę!? Będę miała mniej czasu. Jak ja mam kogoś dogłębnie poznać w trzy miesiące!? W sumie może i tyle czasu mi wystarczy. Przecież ja potrafię wszystko.

Mój plan? Poznać, sprawić by zaufał, przyzwyczaić i zostawić. Idealnie. To musi się udać. Mi się zawsze wszystko udaje!