50. 'My się ledwie znamy...'

 

Jak zwykle nic nie zrobiłam, a wszystko odbija się na mnie. Dlaczego zawsze mam płacić za błędy, których wcale nie popełniłam. Właśnie, że tak nie będzie! Mam tego dosyć. I już nic mnie nie obchodzi, co teraz będzie. Mam to gdzieś.

-A pieprzcie się wszyscy!- Warknęłam, po czym bez najmniejszych skrupułów trzasnęłam drzwiami.-Cholera jasna, co jest. Słońce zaczęło obracać się wokół ziemi, czy jak?!- Oparłam się o ścianę chcąc się uspokoić. Naprawdę byłam wściekła i już sama nie wiedziałam na kogo bardziej. Można powiedzieć, że moja złość była podzielona na trzy. Wszyscy przyszli w nieodpowiednim momencie i najlepiej byłoby, gdyby wcale nie przychodzili.

Odetchnęłam głęboko i jeszcze raz na spokojnie zanalizowałam całą sytuację. Myślałam, że zawału dostanę, gdy dotarło do mnie kto stoi przed moim domem. Herry! Tom! Dwie osoby, których nie powinno tu być. Osoby, które nie mają prawa się widzieć.

Nie wiele myśląc rzuciłam kwiaty na szafkę i pociągnęłam za klamkę z nadzieją, że cała trójka jeszcze stoi. Rozczarowałam się nieco widząc, że Tom zmierza do furtki. Cudownie.

-Carmen...

-Nie teraz.- Mruknęłam w stronę Alexa i wymijając go podążyłam za Kaulitzem. Śmiem wątpić, iż nasz związek przetrwa zimę, czy to w ogóle ma sens?- Tom, dokąd idziesz? Zaczekaj...- Zawołałam za chłopakiem jednocześnie przyspieszając, aby stanąć bliżej niego. Zatrzymał się i odwrócił w moją stronę.

-Idę się pieprzyć, kochanie.- Oświadczył chłodno patrząc na mnie, jakbym wyrządziła mu jakąś wielką krzywdę.- Wesołych świąt i udanego sylwestra. Cześć.- Osłupiałam z wrażenia. Nie byłam w stanie nic powiedzieć, a nawet nie musiałam. Wcale nie czekał na moją reakcję. Jak gdyby nigdy nic wsadził ręce do kieszeni i odszedł. Nie wierzę...

Miałam ochotę się rozpłakać, tylko nie wiem z czego bardziej, z żalu, czy ze złości. Jednak panowałam nad swoimi emocjami, przecież nie ma powodu, aby płakać. Zacisnęłam usta i zawróciłam do domu, w ogóle przestałam czuć chłód, który zawładną moim ciałem.

-Tobie wybaczam, a ty przyjdź kiedy indziej. Żegnam.- Zakomunikowałam nawet na nich nie spoglądając i weszłam do domu zamykając drzwi na klucz. Nie będę płakać. Nie będę... wszystko jest w jak najlepszym porządku.

Big girls don't cry...

#

-Gdzie Carmen?- Blondynka zwróciła się do Billa, który za bardzo nie wiedział, jak ma odpowiedzieć. Nie chciał, aby dziewczyna zrezygnowała z wyjazdu ze względu na przyjaciółkę. Zależało mu na jej obecności podczas świąt.- Ej, stało się coś? Czemu jej nie ma?

-Carmen z nami nie jedzie.- Gitarzysta wyręczył brata, dla niego nie stanowiło to problemu. Mógłby te słowa powtarzać bez przerwy.- Gdzie twoja kuzynka?

-Już idzie.... ale jak to nie jedzie?

-Po prostu. Ma ważniejsze sprawy niż spędzanie razem z nami świąt.- Stwierdził niezbyt przyjemnie, po czym wsiadł do samochodu.

-Ah.. to ja... to znaczy my, nie powinnyśmy chyba...

-Nawet nie kończ.- Czarnowłosy natychmiast przerwał jej wypowiedź domyślając się już, co by usłyszał.- Jedziecie i koniec kropka. Mama by się załamała, jakbyś jeszcze ty zmieniła zdanie...

-No dobra...- Westchnęła, wcale nie była pewna tego wyjazdu. Przecież jest dla nich zupełnie obcą osobą. Jeszcze z Carmen, jakoś by to zniosła, ale teraz? To trochę krepujące.

-Daj torbę i wskakuj do samochodu.- Wokalista przejął bagaż dziewczyny i wskazał jej miejsce, gdzie ma usiąść. Po chwili dołączyła do nich Rose, która w przeciwieństwie do kuzynki, wydawała się być bardziej pewna. Choć to może tylko pozory.

-Nie obrazisz się jak usiądę obok twojej dziewczyny?- Brunetka uśmiechnęła się do chłopaka, który zupełnie się zmieszał, nie wiedząc, jak ma się zachować. Jego dziewczyny?- Oj, no nie bój się. Nie będę wam przeszkadzała. Po prostu wolę się nie zbliżać do twojego brata.

-Yh...jasne... nie ma sprawy...- Wydukał trochę niepewnie posyłając jej lekki uśmiech.

-Bill, długo jeszcze? Co wy tam robicie?!

-Już idziemy.- Burknął w stronę brata i wrzucił torby do bagażnika, następnie wsiadając do wozu.

-Rose, może usiądź obok mnie?- Tom zwrócił się do brunetki wyglądając przez okno. Za bardzo nie wiedziała w jaki sposób ma odmówić i jak to wyjaśnić. Przecież nie ma żadnej sensownej wymówki.-Halo, jesteś tu?

-Yyy... tak, jasne...- Wymamrotała wymuszając uśmiech. Obeszła samochód i wsiadła od strony pasażera od razu zapinając pasy. Starała się zachowywać zupełnie normalnie, choć nie było to takie proste. Miała bardzo mieszane uczucia, co jej bardzo utrudniało.

-Jesteście pewni, że...

-Sara! Przestań już.- Bill natychmiast uciszył dziewczynę nie chcąc nawet słyszeć tego głupiego pytania.- Zapewniam cię, że gdyby nasza mama miała coś przeciwko, nie zaprosilibyśmy was. A teraz się zrelaksuj, bo długa droga przed nami...

#

Jak się okazało sprzątanie domu zajęło mi znacznie mniej czasu niż myślałam, Melanie zrobiła ogromne zakupy, trochę jak na moje oko za duże. Przecież jesteśmy tylko dwie, chyba, że o kimś nie wiem. W każdym razie nie mogłam siedzieć w domu i nic nie robić, bo bym chyba oszalała. Cały czas mam w głowie scenę z Tomem, co powoduje u mnie multum nowych wątpliwości. Nie chcę o tym myśleć i nie chcę się zadręczać. Stało się i tyle. Właściwie powinnam się cieszyć, że ze mną nie zerwał. Chociaż... może to jest jego sposób na zakańczanie związków? Ale do diabła, niby z jakiego powodu?! Nie, nie, nie... trzeba się zająć czymś sensownym.

Ze względu na to iż do świąt jeszcze sporo czasu, a po nowym roku będę pracowała i potrzebne mi do tego moje umiejętności taneczne, udałam się do miejsca, w którym dość dawno mnie nie widziano. To tam zawsze się wyżywałam i wylewałam wszystkie żale w parkiet. Tak było i tym razem.

Tańczyłam do samego wieczora, a przy okazji spotkałam znajomych. Bardzo łatwo było zapomnieć o nieprzyjemnościach dzisiejszego dnia i nawet postać Alexa nic nie zmieniła. Nie chciałam już go spławiać, wolałam mieć tę rozmowę za sobą. Im wcześniej tym lepiej.

Usiadłam z nim na ławce zaznaczając na wstępie, że ma pięć minut. Oczywiście nie mówiłam tego na poważnie.

-Przykro mi, że mój brat postąpił w ten sposób wobec twojej siostry, ale to przecież mnie nie dotyczy. Wtedy, jak przyszedłem do ciebie rano, chciałem cię uprzedzić. Nie chcę, żeby nasze stosunki popsuły się przez osoby trzecie.- Zaczął dość poważnym, a jednocześnie przyjemnym tonem. Jego głos ma niezwykłą barwę...

-Alex, jakie stosunki? My się ledwie znamy...

-Może i ledwie, ale jeszcze się poznamy. Będziemy grać w jednym przedstawieniu.- Zamurowało mnie, gdy to usłyszałam. Jak, to w jednym przedstawieniu?- No, bo dostałaś propozycję, nie? Ja powiedziałem temu facetowi o tobie.

-Ale ja się jeszcze nie zgodziłam.- Powiedziałam w dalszym ciągu wielce zaskoczona.

-Przepuścisz taką okazję?

-Nie wiem. Alex, ja nie jestem aktorką, raczej nic z tego by nie wyszło.- Stwierdziłam niby obojętnie. Nie chciałam okazywać, że mi zależy. Nie bardzo podobał mi się fakt, że on też będzie brał w tym udział. Jego urok już chyba prysł, bo czuję niechęć. Nie mam nic przeciwko jemu, ale tylko jako znajomemu, wspólna praca, to chyba zbyt wiele.

-Nie musisz być aktorką, tu jest potrzebny twój talent i umiejętności.

-Może i tak, ale to nie jest dla mnie. Będę pewnie zajęta czymś innym.- Wzruszyłam ramionami. Ta decyzja właściwie sama się podjęła.- Jeżeli to wszystko, to idę.

-Czekaj... bo pomyślałem sobie, że może byśmy gdzieś razem wyszli?

-My? Po co?

-Tak po prostu.- Odparł dość niepewnie. Czasami wydaje mi się, że go onieśmielam... tak dziwnie się zachowuje.

Chętnie bym mu odmówiła, ale z drugiej strony nie dość, że mogłoby być fajnie, to jeszcze... przecież nie mogę rozczarować Toma. Zapewne jest przekonany, że się świetnie bawię w towarzystwie dwóch przystojnych facetów, więc proszę bardzo. I wcale nie jestem złośliwa. Mam prawo do rozrywki i nie jest powiedziane, że nie wolno mi się spotykać ze znajomymi.

-Okej, możemy gdzieś wyjść.- Zgodziłam się i szczerze mówiąc mój tok myślenia zmienił się. Bo w sumie robię to dla siebie. Nie muszę siedzieć w domu i czekać nie wiadomo na co. Zdecydowanie za bardzo zaangażowałam się w związek z Tomem, jak widać nie wyszło mi to na dobre. Jemu chyba też nie.

-To super, znam świetne miejsca, gdzie można nie tylko potańczyć, ale i pośpiewać.- Uśmiechnął się radośnie. I mi też zrobiło się miło. Zauważyłam, że lubię sprawiać radość innym. Fajnie gdy ktoś jest szczęśliwy, a ja nie robię nic wielkiego. Może ja powinnam pracować w jakimś wolontariacie?

-Zadzwoń do mnie.- Wstałam z miejsca i w tej samej chwili wpadł mi świetny pomysł do głowy. Przynajmniej wydawało mi się, że jest świetny.- A co robisz w sylwestra?

-Ja? Nie wiem...- Widziałam na jego twarzy wielkie zdziwienie. Jak łatwo go zaskoczyć, a nawet nie zdążyłam go jeszcze o nic poprosić.

-Więc, jakbyś chciał możesz przygotować ze mną imprezę. Ja nigdzie się nie wybieram, więc robię w domu, razem z siostrą. Co ty na to? Przyda nam się męska ręka... i głowa...

-Z przyjemnością.

-No, to nie zapomnij zadzwonić. Cześć.- Pożegnałam się z uśmiechem i skierowałam kroki do szatni. Mam nadzieję, że Melanie nie będzie miała mi tego za złe...

 

###

 

Zdaję sobie sprawę, jak ten jubileuszowy odcinek wygląda i wolę pozostawić to bez komentarza. Właśnie dlatego chciałam się pozbyć go z komputera ^^

Nie zawieszam, aczkolwiek wszystko się  może zmienić.

Maj to cudowny miesiąc, co roku tego miesiąca starzeję się ;D

I dlatego za kilka dni obchodzę szóste urodziny... tak, szóste i niech nikt nie waży się zaprzeczyć. ^^

Jestem młoda i jeszcze całe życie przede mną, haha ;p

Dobra, mam trochę (trochę, ^^) więcej lat, ale myślę, że jeszcze nie dopadł mnie strach przed starością...

I prawda, że też jest pięknie, gdy nie jest tak słodko? ;D

Mam dni dobroci dla potworów, więc źli bohaterzy przechodzą przemianę xD

Nie wiem, czy powiedziałam już wszystko co chciałam...ale nie chce mi się już dłużej myśleć i tracić czasu, więc to na tyle ;D

 

lukrowa: Chciałam Ci życzyć... wesołego Dnia Flagi(który już się kończy), oraz Wesołej którejś tam już Konstytucji 3 Maja ;)

Paulina-TH: Moje powody są podobne do Twoich, to prawda, ale to nie ze względu na Ciebie ;) Po prostu jest jeszcze wiele innych czynników, które powodują u mnie wątpliwości...

Agness: Tyle napisałaś, że zapomniałam co miałam powiedzieć ;) Cieszę się, że podoba Ci się moje opowiadanie i naprawdę miło jest widzieć Cię, jako nową czytelniczkę ;-)

 

pozdrawiam wszystkich majowo ;*